"De Glorieuze Comeback van De Put" zou oorspronkelijk in 1994 uitgegeven worden in een oplage van 300.000 gesigneerde exemplaren. Vlak voor de lancering bleek echter dat een aantal met naam en toenaam vermelde personen in het boek met zulke schadeclaims dreigden, dat de toenmalige uitgever zijn nering gevoegelijk had moeten sluiten, als het al niet in vlammen op zou gaan.

Zo verkoos de uitgever met 300.000 gesigneerde examplaren in zijn kelder te blijven zitten, hetgeen hem alsnog de das om deed. Mocht u zich afvragen wat er met die boeken gebeurd is: dat kunt u zich beter niet afvragen.

Nu, ruim 11 jaar na dato, heeft een anoniem collectief van Put-sympathisanten besloten dat de tijd rijp is voor publicatie van de integrale tekst van "De Glorieuze Comeback van De Put", voorzien van fotomateriaal dat nooit eerder het licht heeft gezien. Gekozen is voor een weblog, hetgeen de anonimiteit garandeert. Want we kunnen nog steeds niet met zekerheid zeggen of deze wereld gevrijwaard is van IJslandse wraakgodinnen...

----------------

DE GLORIEUZE COMEBACK VAN DE PUT
door Sjef Dranghekke

****** VOORWOORD UITGEVER ******

Trouwe afnemers van onze boeken zullen wellicht verbaasd zijn dat wij voor het eerst sinds 1984 een boek uitgeven dat slechts zijdelings aan het onderwerp 'culinair' raakt. Anderen zullen het zien als een doorbreken van een belofte. Ter verdediging wil ik alvast het volgende aanvoeren: het feit dat dit boek nu voor u ligt heeft er alles mee te maken dat wij de laatste wil van de schrijver uit een moreel plichtsbesef maar hebben te respecteren.
Want wat is het geval: tien dagen na het schrijven van zijn laatste woorden, het nu al legendarische hoofdstuk 20 van dit boek, werd in de kelder van een boerderijtje even buiten Drylsterboalstergaryp (bij Dokkum) het stoffelijk overschot gevonden van de schrijver van dit boek, Geoffroy Bonifatius (Sjef) Dranghekke, bij leven en welzijn popjournalist, banketbakker en Put-watcher van het eerste uur. Hij was gestikt in een Dinky Toy. Zijn hoofd was blauw.
Bij het verzamelen van bewijsstukken trof een politiebeambte in een platenhoes van de LP "Putjes Scheppen" van De Put (EMI 83-64374) een enveloppe aan geadresseerd aan deze uitgeverij. Na bestudering van de inhoud bleek het te gaan om een halfvoltooid manuscript, met als onderwerp de terugkeer van Freak en Rudy aan de top van het sterrenfirmament, alsmede een aantal krantenknipsels. Het manuscript bevatte onder andere een nauwkeurige beschrijving van zijn moordenares, die bij het verschijnen van deze uitgave nog altijd voortvluchtig is. Een internationaal arrestatiebevel is tegen haar uitgevaardigd.
Omdat Freak en Rudy de krantenkolommen, de ether en de hitlijsten in het afgelopen jaar als nooit tevoren hebben beziggehouden, geloven we dat dit manuscript, hoewel onvoltooid, toch voor veel mensen van groot belang kan zijn, waarbij ik niet in de laatste plaats denk aan de financiële positie van mijn uitgeverij.
Sjef kende alle leden van De Put goed en had als geen ander zicht op wat er na het uiteenvallen van de band gebeurde. De afgelopen maanden stond hij veelvuldig in contact met alle betrokkenen en was hij van dichtbij getuige van de comeback van Freak en Rudy. Door zijn eigen rol in de gebeurtenissen stelselmatig weg te cijferen laat hij de lezer lijf aan lijf staan met de hoofdrolspelers; Sjef weet op die manier in de komende pagina's op opmerkelijke wijze uit de (thee)doeken te doen hoe de vork in de steel zit, hoe de lepel in de breipot staat en wat het hele eieren eten is. En hoewel de soep nooit zo heet wordt gegeten als hij wordt opgediend, zijn het niet alleen koks die lange mes... affijn, ik neem maar vast een voorschotje op onze volgende uitgave, "Uit de keuken geklapt - Zuidnederlandse culinaire spreekwoorden en gezegden", verzameld door glossomaan en gortofaag Tobias B. Kippevel. Tot dan dus.

April 1994 - A. Smit, uitgever

DE GLORIEUZE COMEBACK VAN DE PUT


 

1

Achteraf kon niemand met zekerheid zeggen hoe het begonnen was. Of in welke hoek de eerste stukken dak naar beneden waren gekomen. Iedereen in de volle zaal was er volledig door overdonderd, in de meest letterlijke betekenis van het woord. Ruim tweeduizend mensen, even tevoren nog uit het dak aan het gaan tijdens de live-show van De 2 Pinten Unlimited, vonden zichzelf plotseling terug in de puinhopen van wat eens een trotse school was geweest. In een grijs verleden had het hier Christelijk Lyceum geheten, maar sinds 1983 was het gebouw over de halve wereld bekend geworden als College Hall, want in dat jaar was De Put hier internationaal doorgebroken. Sindsdien was de College Hall hèt symbool geworden van het jaren tachtig-kapitalisme, het jaren negentig-hedonisme; de College Hall was het Woodstock van de post-babyboomers, het Lourdes van de ongelovigen, het Paradiso van de Provincie, het laatste snufje onveilig vrijen wat de post-aidsgeneratie restte...
Achteraf kon niemand met zekerheid zeggen hoe het begonnen was. Niet zo vreemd natuurlijk, met tweeduizend pilletjes op tweeduizend tongen, met vierduizend vreemd draaiende pupillen, met achtduizend wild maaiende armen en benen. Niet zo vreemd, als de beats je met dozijnen tegelijk om de oren vliegen, met een aantal decibels waarbij alles wat daarvoor in de College Hall ten gehore was gebracht in het niet viel...
Achteraf kon niemand met zekerheid zeggen hoe het begonnen was. Dat was ook niet van belang. Want wie had er om gemaald? De tweeduizendkoppige menigte in ieder geval niet. Zij klom versuft uit het puin en trok naar de even verderop gelegen Hashram Hall, waar ze naadloos aansloten bij de Mellow Monday Night. Alsof er niets gebeurd was, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. De College Hall had het onderspit gedolven tegen de tijdgeest van verregaande onverschilligheid; de College Hall was dood. Morsdood.


 

2

De Bijlmerbajes lag er doods en verlaten bij, op die druilerige ochtend in de maand maart van het jaar 1994. Big Ben Trucking Driver keek met een vermoeide blik tegen de torens van steen, glas en tralies aan. Onwillekeurig schoten tal van herinneringen aan zijn vele bezoekjes aan dit angstaanjagende gebouw door hem heen. Hoe zou het ze zijn vergaan, die gabbers van toen? Ank the Spank, Jack Bankrobber, de valsemunter Piet Boddyguaert, de meesteroplichter en ontvoeringsarchitect Heer Oostermann... om van Herr Heinrich H. Heino nog maar te zwijgen, die vervalser, die imposteur, die er met de opbrengst van het Gluhweinfestival von zwischen was gegaan...
Maar nee. Hij moest zich over die herinneringen heen zien te zetten. Those were the eighties, en de eighties waren god zij geloofd voorbijgegaan en zouden, in Big Bens leven althans, nooit meer terugkeren. Niet dat hij er 's nachts niet van wakker schoot, als een van de demonen uit swingin' negentiendrieëntachtig hem in een nachtmerrie weer kwam vragen om een vrachtje poeder. Maar Big Ben had zijn leven gebeterd. Toen de zeepbel van het waanzinnige, buitenproportionele succes van de Put begin '84 uit elkaar spatte, was hij de eerste om te begrijpen dat niemand meer geïnteresseerd zou zijn in de vele hand- en spandiensten, die hij voor de groep verricht had. Hij had er niet al te lang om getreurd, en had, met de berusting die hem eigen was, zijn oude beroep als röntgenfotograaf weer opgevat. In het ziekenhuis van Krepeerstede-Kreupelhout had hij liefde opgevat voor de exotische radiologe Estella diTania, bij wie hij zijn hart had kunnen uitstorten, en dankzij het doktersadvies om vooral ontiegelijk veel te gaan fietsen had hij de balans in zijn leven teruggevonden.
"Dat dacht ik tenminste", mompelde hij voor zich uit, terwijl hij zijn M.A.N.-truck het parkeerterrein van de bajes opstuurde. Big Ben was ook de jongste niet meer: in de eighties was hij met name voor Freak en Rudy al de vaderfiguur geweest die zij toen hard nodig hadden, maar nu in de nineties waren de laatste plukjes haar bij zijn slapen gaan grijzen; zijn doorgroefde gelaatstrekken vertelden aan ieder die het zien wilde zijn woelige levensverhaal. Het had hem zelf ook verbaasd dat zijn bloed toch weer was gaan koken, dat hij Estella en de katten had laten stikken en dat hij met zijn spaarcenten z'n ouwe truck weer had opgeknapt. Maar ja, hij had ook nooit wat gemogen. Neem nou die keer toen hij nog geen twee tellen in de röntgendoka zat, of Estella was binnengestormd met een grote teil vol vieze afwas, die ze over het ontwikkelapparaat had uitgestort. Dus op een dag had Big Ben zich weer gemengd onder de jongens van de grote baan; hij reed zijn vrachtjes door heel Europa en staarde weer regelmatig vanuit trieste cafétjes over vervallen Brusselse pleintjes. En dat hij vandaag weer bij de bajes rondhing, dat deed hij alleen maar om z'n oude vriend te helpen. Nou ja, vriend? Hij had in die tien jaar niets meer van hem gehoord. Maar Big Ben had een goed hart. Hij wist dat als hij hier vandaag niet gestaan had, er niemand geweest zou zijn die zijn oude vriend op zou wachten op diens eerste vrije dag sinds... april 1984.


 

"Eén kammetje..... een opblaaseendje.... twee roze broeken met brandgaten.... een pinpas.... een vleestassie van Albert Heijn of Hema.... een paar doorlopers... een deksel van een gitaarkoffer, merk Gibson... en hier, nog een halfvol pak chocoladevla, zal wel niet goed meer zijn na 10 jaar, vrees ik, maar neem dat ook maar mee, smeerlap."
De cipier trok een vies gezicht. "Man, man, was dat alles wat je op deze aarde hebt? En dan te bedenken dat mijn dochters thuis jouw platen grijsdraaiden. En nu, kijk 'ns wat er van je geworden is. Hier, pak aan die tas."
Met een donderend geraas schoven de poorten open. Een wit licht viel naar binnen en verblindde alles en iedereen. Toen zette de man die zijn straf uitgezeten had een paar wankele stappen naar voren en stond buiten de poort. Hij keek om zich heen, nog knipperend met zijn ogen. Zijn hoge wenkbrauwen en zijn geprononceerde kin gaven zijn gezicht een permanent verbaasde uitdrukking, alsof hij niet goed begreep waar hij was. Er was niemand. Het was koud. Hij wilde weer naar binnen, verder werken aan zijn plannen voor de eerste rollende sintelbaan ter wereld. Hij draaide zich om, maar net op dat moment vielen de machtige poorten weer dicht. Plotseling voelde hij een hand op zijn schouder. Langzaam draaide hij zich om, en keek recht in het ouwekrantengezicht van Big Ben Trucking Driver.
"Freak. Ik had je bijna niet herkend."
"Big Ben."
Een stilte viel over de winderige parkeerplaats. Eén moment wist de zon door de wolken te breken, zich bewust van het historische moment dat hier plaatsvond. Beide mannen wisten niet goed waar ze kijken moesten. De tien jaren die sinds hun laatste ontmoeting verstreken waren, vervlogen in één klap in de gure wind.
"Zeg Big Ben..." Het was Freak die de stilte verbrak, zij het aarzelend: "Heb je niet wat te snoepen voor me?"


 

3

Rudy werd tegen tienen wakker van het getsjirp van de krekels. Het beloofde weer een warme dag te worden vandaag. Loom rekte hij zich uit, stond op en zette de luiken open. Onwillekeurig bleef hij even staan. Dat uitzicht hier, hij zou er wel nooit aan wennen. Het was alles blauw wat hij zag; ergens halverwege ging de zee onmerkbaar over in de lucht. Kleine rimpelingen in het water duidden op een school visjes, of misschien kwam het dolfijnenpaar wel voorbij. Alhoewel, dat was wel wat vroeg voor maart.
Hij kleedde zich aan en belde voor ontbijt. Na vijf minuten kwam een meisje binnen met de rijzige gestalte van een Griekse godin. Ze was prachtig. Rudy keek nog steeds ins Blaue hinein, en maakte een verveeld handgebaar naar het meisje. "Zet maar neer, Philomene. En zeg tegen mevrouw dat ik vandaag geen behoefte heb aan welk gezelschap dan ook." Het meisje wilde wat zeggen, maar hij was haar voor. "Nee, ook niet aan jou. Je kunt gaan."
Rudy wilde nadenken, rustig en ongestoord. Die droom die hij vannacht gehad had, waar duidde dat op? Eerst had hij een grote poort gezien, die langzaam was opengegaan. Daarachter stond iemand met een zaklamp, die recht in zijn gezicht had geschenen. Hij kon onmogelijk zien wie dat was, hij hoorde alleen een uit duizenden herkenbaar ironisch gelach. Daarna was de poort dichtgegaan, maar hij had nog net kunnen zien hoe twee mannen elkaar de hand schudden. De ene leek wel brandgaten in zijn broek te hebben.
Daarna was er een andere droom geweest. Hij zat achter het stuur van zijn auto, maar wist niet waar de rit naar toe ging. Telkens als hij zijn buurman wilde vragen wat de bestemming van de rit was, had deze een brandspuit op hem gericht, met de woorden: "Dat weet je net zo goed als ik, old chap."
Het was een Nederlander geweest, zoveel was duidelijk. Hoe lang was het wel niet geleden sinds hij de laatste keer Nederlands gesproken had? Zo ongeveer tien jaar, schatte hij. Hij probeerde wat woorden voor zich uit, zachtjes, want hij wist dat ze dat hier liever niet hadden: "Sto-me-rij... Gee-tje..." En daarna, in één adem: "Smeris, kauwgombal, kastelein, eieren, bakmeel, bijlmerbajes...." Bijlmerbajes? In zijn hoofd dreunde die poort weer dicht die hij die nacht in zijn droom had gezien. De Bijlmerbajes! Wat voor dag is het vandaag? Snel, zijn agenda! Het zou toch niet waar zijn, hè? Friday March 9. Hij had de "F" van Friday omcirkeld, zodat niemand het zou merken. Maar verdomd, het was dus waar! Inwendig juichte hij: "Freak komt vrij!"

Toen de Put uit elkaar ging, wist Rudy dat het nog slechts een kwestie van tijd was voordat de politie zich op Freak, Albino, The General en hem zou storten. Nu ze niet langer meer door dat aureool van onaantastbaarheid omringd werden, nu ze de exportbelangen niet langer dienden en de journalisten niet meer van gratis drank, snoep en vrouwen konden voorzien, nu ze ieder apart als aangeschoten wild door de jungle liepen, nu was het wachten op het eerste onthullende artikel over het èchte leven van de 'Beatles van de eighties'. Rudy besloot dat moment niet af te wachten. Het enige dat erop zat, was om voor onbepaalde tijd undercover te gaan. Hij moest zo snel mogelijk ver weg zien te komen, maar het grote probleem was dat hij absoluut geen geld had. Hij polste een aantal Zuideuropese poedersuikerbaronnen, met wie hij altijd goede contacten had onderhouden, en het plan was snel gesmeed: Rudy had zijn eigen ontvoering in scène gezet, had en passant het losgeld van zijn berooide ouders meegenomen en was neergestreken op het uitgestrekte landgoed van een van de baronnen, op het Griekse eiland Alonissos, dat, de naam zegt het al, vrijwel helemaal onbewoond was. Met het brein achter de ontvoering, Vasiliki Polyglykoula, dochter van de poedersuikerbaron in kwestie, was hij al tijdens de ontvoering een stormachtige relatie begonnen. Ze waren snel na aankomst op Alonissos getrouwd, en hadden zich gewijd aan het stichten van een groot gezin. Om toch enigszins in zijn onderhoud te kunnen voorzien had Rudy zijn schoonvader geholpen met een subsidie-aanvraag bij de EG voor een plan om alle Griekse eilanden door middel van een tunnelnetwerk met elkaar te verbinden. Rudy had, met die arrogante rijkeluismentaliteit waarmee hij De Put ook altijd de beste contracten bezorgd had, precies geweten aan welk kraantje te lurken, en de Brusselse miljoenen stroomden elke eerste van de maand binnen. Het was net voldoende om in het levensonderhoud van hem, zijn vrouw, hun 6 kinderen en hun 130 man personeel te kunnen voorzien.
Rudy leek in weinig meer op die gejaagde, altijd door creatieve nood gepijnigde angry young man; het Griekse leven had de scherpe kantjes er af gesleten, en hem zowaar een zekere mate van gezondheid gegeven. En toch, toch zag hij alles weer voor zich als hij zijn ogen sloot: de tournees, de nachtenlange jamsessies, de drankorgieën, de waanzinnige taferelen op de vliegvelden. De eerste jaren had hij al die herinneringen willen kwijtraken, maar als hij nu zijn ogen sloot was het om dat roemruchte verleden weer op te roepen.
Er werd geklopt. Yannis, zijn havenmeester, kwam wat bedeesd binnen. "Mister Rudy, I want to inform you that the shipment arrived today from Izmir. All is safe and well. Tomorrow a trafficker will further transport it to Amsterdam."
"Fine, Yannis. Could you prepare the Flying Dolphin? I feel like crisscrossing that Aegean a little bit. I have something to celebrate, you see."
"With pleasure, Mister Rudy."


 

4

De nu volgende conversatie is een fragment van een gesprek dat plaatshad tussen de Prinses van Wales en een vriendin, in haar landhuis te Highgrove, Engeland, tegen het einde van februari 1994.
Bron: Dienst M15

Prinses Diana: ...waarna ik hem de huid volschold.
Vriendin: En hoe gaat het nu tussen jullie?
PD: Erger dan erg. Ik wil er niet over praten. Trouwens, wat voor dag is het vandaag?
V: Hè, dat is nou al de derde keer dat je mij dat vraagt. Is er iets met je?
PD: Tja, ik kan het je maar beter vertellen. Binnenkort komt er iemand vrij die me, tussen jou en mij gezegd, nogal interesseert.
V: Diana! Wat zeg je nou weer! Een echte crimineel?
PD: Je hoorde me goed. Hij heeft 10 jaar in het gevang gezeten. Het is ook geen Engelsman... (nerveus gegiechel) In het begin van mijn huwelijk, toen Charlie Boy weer eens op Balmoral zat met Camilla, ben ik naar een concert van hem gegaan. Incognito natuurlijk.
V: Maar meisje toch! Vertel verder!
PD: Ik heb hem een briefje met mijn adres in Devonshire gegeven. De volgende dag kwam hij voorrijden O, het is niet wat je denkt hoor. Hij is artiest, of liever, dat was hij toen. Hij geeft niet veel om stoffelijke zaken. Maar hij is ook weer niet zo als Charles. Hij is...
V: Toe, zeg het me! Is hij knap?
PD: Ah, als hij bij je is doen dat soort dingen er niet meer toe. Je voelt je opgenomen in een maalstroom van inspiratie, het is alsof je de aarde ontvliegt. Echt, Kitty, ik heb drie dagen met hem doorgebracht, en ik zal ze niet licht vergeten... zeg, hoe werkt dit apparaat?
V: Ja zo. En nu de naald erboven en... juist. (muziek)
PD: Dit is een van zijn platen. Hij speelt hier de sologitaar.
V: For heaven's sake, Diana, wat heb je 't te pakken. Kijk maar uit dat de Paperazzi er geen lucht van krijgen... hé, maar deze muziek ken ik. Het was die band van het continent. Hollanders toch?
PD: Jij weet al veel te veel, Kitty. Hoe vind je de muffins? (uitbundig gelach)
V: Ik heb zo'n idee dat je hier binnenkort met een buitenlander muffins zit te eten! (hysterisch gelach)
PD: Ach, een oude vrijster wil ook wel eens wat... hoe staat het trouwens met jouw liefdeleven?
V: Ach... zoals mijn tante, Lady Betty, altijd zei: "De suiker is gesmolten, de thee wordt lauw, en het wachten is op het lepeltje."
PD: Net wat je zegt.
V: Heerlijk, Diana, overheerlijke muffins. Geef me ze allemaal maar. Het maakt nou toch niet uit.-

Einde fragment


 

5

Terwijl de ruitenwissers van zijn cabine overuren maakten, zat Big Ben inwendig te vloeken achter zijn stuur. Hij had het kunnen weten. Wat een naïeveling was hij toch, om te denken dat mensen van een verblijf in de gevangenis beter werden. Hij reed met hoge snelheid de stad in, op weg naar z'n appartementje achter het Amstelstation. Hij moest zo gauw mogelijk van Freak zien af te komen, voordat de hele geschiedenis weer van voren af aan zou beginnen.
"En al zou je weer aan de sneeuwballen gaan, waar zou je dat dan van betalen? Je hebt geen cent te makke."
Freak lachte zijn ironische lachje. "Dat denk je maar, maat. Weet je wat dit is?"
Big Ben keek vol afschuw naar het kleine rechthoekige voorwerp dat Freak hem onder de neus hield. "Een... een pinpas!" Big Ben kende Freak goed genoeg om te beseffen dat dit op zich zo gewone voorwerp in zijn handen tot een instrument van de duivel zou kunnen uitgroeien.
"Een... wat? Man, zeur niet, dit is het laatste plectrum dat ik heb. Kreeg ik als relatiegeschenk van m'n bank, als ik me niet vergis. Als jij nou een gitaar voor me regelt, ga ik op de Dam staan, en dan heb ik binnen tien minuten genoeg voor een hele sneeuwpop!"
Big Ben dacht snel na. Freak had ongetwijfeld gelijk. In de tien jaar die sinds de Put verstreken waren was de muziekmarkt zich te buiten gegaan aan house, Spaanse monniken, cyberpunk, deathmetal, mannenkoor karrespoor, grunge, kortom aan alles behalve datgene waaraan juist op dit moment weer behoefte was: aan eerlijke emotie. En Big Ben wist, net als ieder ander beetje muziekliefhebber, dat op het moment dat The General weer ging swingen, Albino op zijn theekist ging beuken, Freak zijn snaren kaal zou rammen en met Rudy zou gaan blèren, dat De Put glorieuzer en succesvoller zou worden dan ooit. Zou hij Freak dus moeten aanmoedigen? Het zou een aanmoediging zijn om zich weer de vernieling in te spelen. Nee, hij zou zoveel gewetensnood niet meer aankunnen. Nu, op dit moment, moest Big Ben handelen, anders was het bij voorbaat al te laat.
"Luister Freak, je bent een tijdje weggeweest. De wereld is totaal veranderd, jongen. De meisjes van toen zijn nu moedertjes geworden. De platen van toen zijn nu CD's, en op CD zijn jullie niet eens leverbaar. Jullie zijn vergeten, over, uit. Elke maand is er weer een nieuwe rage. Niemand houdt het nog bij. En niemand zit te wachten op een ouwere jongere die zichzelf in de lik te barsten heeft gegeten aan kristallen paaseieren. Dus bespaar je de moeite. Dat ding wat je in je hand hebt is een pinpas. Je stopt 'm in een automaat, drukt de code in en hoppekee, geld genoeg. Hiero, daar staat een giromaat."
Big Ben trapte op de rem en troonde de bedremmelde Freak mee naar de automaat. "Zeg 'ns Freak, zat er ook een getal van vier cijfers bij je ...ahum, relatiegeschenk?"
"Ja hoor. 9394, 9 maart '94. De dag waarop ik vrijkwam. Vandaag. Ik vond het al zo attent van ze."
Big Ben stond versteld. Good old Freak. Net als je dacht dat hij definitief tot een andere wereld was toegetreden, kon hij je verbazen met een geheugen dat scherper was dan dat van een scheermes. "Mooi zo. Nou, laten we dan maar 'ns kijken wat je nog op je rekening hebt staan. 9..3..9..4.."
Uit de machine kwam een vreselijk gekraak. "Holy shit on the rocks, wat gebeurt er nu", riep Freak. Het beeldschermpje liep even paars aan, daarna ontsnapte er een dikke boer aan de automaat en verscheen de volgende tekst:
'Wegens extreem saldotekort is uw pas zojuist opgegeten. De postbank wenst u een voorspoedig 1994.'
"Bloody stinking chewing gum!" Freak's woorden, dat versleten eighties-jargon, braken bijna. "Big bloody Ben. Helpt me even van de regen in de drup. Dat was mijn plectrum, mijn enige kans op een beetje behoorlijke Toblerone! Wat moet ik nu? Heb je daar wel eens over nagedacht, wat ik nu moet? Antwoord dan!"
Big Ben had het met zichzelf te kwaad. Alles, maar dan ook alles leek fout te lopen. Hoe was hij aan de illusie gekomen dat hij Freak weer op het rechte pad zou kunnen brengen? Hij moest hem loslaten, en wel zo gauw mogelijk.
"OK Freak, het spijt me. Ik kan verder ook niets voor je doen. Alleen dit nog. Als je jezelf voor de tweede keer de lik in wil draaien, moet je vooral bij dit adres langsgaan. Je wordt er vast warm ontvangen. Nou jongen, het beste ermee. Hier heb je m'n nummer, voor als je een dak boven je hoofd nodig hebt. En hier, je spullen." En weg was Big Ben, op weg naar z'n volgende lading.
Freak moest even zitten, en vouwde het briefje open dat Big Ben hem zojuist gegeven had. Hij las:

Sigarenmagazijn "De Peuk"
Lombokstraat 63C
Voor al uw rookwaren


 

6

De wilde sambamuziek maakte het publiek gek. De wulpse zangeressen lieten alles schudden wat ze maar konden laten schudden, en dat was nogal wat. Er werd uitzinnig meegeklapt en meegezongen. Vrouwen grepen wildvreemde mannen beet voor een nummertje lambada. De band zweette, de band speelde op de top van zijn kunnen. Heel Rio lag al op een oor, maar hier in Samba La Bamba werd de hele nacht de reputatie van Brasil hooggehouden.
Tussen al die wilde Zuidamerikanen gingen twee Hollanders helemaal door het lint: wie anders dan Pete Nowood en Dan Bowood? Van de Minister van Justitie hadden ze een persoonlijk bedankje binnengekregen. Niet zo verwonderlijk, want dankzij hun recherchewerk waren de heroïnehonden op die Panamese vrachtboot losgelaten. Zo waren de lijnen van het kartel aan de oppervlakte gekomen. Het kwam er nu op neer dat elke vrachtboot van Griekse eigenaren met een Panamese vlag verdacht was. Want zulk goed onversneden waspoeder als er op de "Aphroditi" gevonden was, zou niet snel meer gevonden worden.
De zaak was deels overgedragen aan Europol, die de link Pakistan-Turkije-Griekenland-Rotterdam onderzocht, en Nowood en Bowood hadden als dank voor bewezen diensten een maandje Rio aangeboden gekregen. Het tekende de mannen dat, zelfs in zo'n wilde Braziliaanse nacht, ze onbewust toch met hun werk bezig waren. Het was dat ze niet in functie waren, anders had Bowood al na een weekje het complete misdaadsyndicaat van Rio in zijn computer kunnen invoeren. Zijn zelf ontworpen programma 'Crimecheck' had hem ook nu weer grote diensten bewezen.
Toch zou Bowood het niet in zijn eentje af kunnen. De andere helft van het succesverhaal was geschreven door de energieke, aktieve Nowood. Begonnen als parkeerwacht, had hij door zijn praktische en direkte optreden al een heel legertje gangsters in de kraag gevat. Voeg dat bij de meer afwachtende, theoretisch ingestelde Bowood, en je hebt het ideale speurderskoppel, wat ze dan ook geworden waren.
Hun succesverhaal was nu al weer zo'n tien jaar oud, en had een vliegende start gemaakt met de arrestatie van drie van de vier ex-leden van de eens zo populaire band De Put; nog geen tien dagen na het uiteenvallen van de band zaten Freak, Albino en de General al achter tralies, en kwamen gevestigde mafiabazen bij Nordholt klagen dat hun het werken onmogelijk werd gemaakt door die plotselinge dadendrang van het politiekorps. Nordholt had daarop meteen het Interregionaal Rechercheteam van Nowood en Bowood ontbonden, maar door zijn overstap naar de politiek was het tij voor de beide speurneuzen weer gekeerd. Zo was de successtory nu al jaren aan de gang, een aaneenrijging van het oprollen van narcoticabendes, het ontvoeren van Zuidamerikaanse regeringsleiders en het neerschieten van Oostindische drugsbaronnen.
Een deel van het geheim van hun succes was ongetwijfeld het diepe rechtvaardigheidsgevoel wat in de beide mannen bezonken lag. Zo stonden ze ook bekend, als de laatste mannen die de losbandigheid van de maatschappij zouden kunnen beteugelen. Hoe gezien waren ze niet bij de Amsterdamse Jet Set, op de Gooise matras en bij moeders met huwbare dochters. Het merkwaardige was echter dat, hoeveel narcoticaboten ze ook hadden onderschept, er één boot was die altijd buiten hun blikveld was gebleven: het huwelijksbootje.
Wie beide mannen beter kende, hoefde zich daar echter niet over te verbazen. Want onder die laag van kordate optredens en 'political correctness' heersten de frustraties om de paar vogels die toch gevlogen waren, om die paar zandkorrels die ze tussen hun vingers hadden moeten laten doorglippen. Die wetenschap voedde het vuur van hun ambities, van hun waakzaamheid, dat vuur dat in die tien jaar alleen nog maar feller was gaan branden, en dat geen ruimte bood aan knusse huiselijkheid. En wie Nowood op een heel eerlijk moment trof, zou de waarheid van hem te horen krijgen: "Pas als dat vierde Put-lid tegen de lamp loopt en ze allemaal voorgoed zijn opgesloten, pas dan zal ik mezelf een beetje rust in m'n donder gunnen."

Nowoods diepere gevoelens leken het ook vanavond weer van de samba te winnen. Hij rekende zijn tequila's af, wendde zich tot Bowood, die aan één wenkje van zijn collega genoeg had: ze wurmden zich naar buiten, en bevonden zich in de verfrissende zeebries van de Copa. Bowood keek Nowood eens aan. Jammer toch dat hem het een en ander dwarszat. Hij merkte aan alles dat Nowood in zijn perfectionisme zo ver ging dat zelfs de Braziliaansen instinctief uit zijn buurt bleven. Terwijl hij...
'Bowood?'
'Wat is loos, man?'
'Zeg 'ns... hoelang heeft Sandrita nou gezeten?'
'Sandrita? Waar heb je het over? Dat kamermeisje van vanochtend?'
'Nee, nee. Ze heeft je wel te pakken, hm? Nee, Sandrita Pellenberg!'
'O, zeg dat dan!'
Sandrita Pellenberg, zoals de halve wereld wist, was een belangrijke factor geweest in de teloorgang van De Put. Als eigenaresse van een a-erobe sportschool had ze indertijd haar diensten aangeboden aan de groep, met het idee om wat te schaven aan hun ongezonde jongetjes-imago. Het was anders uitgepakt. Al bij haar eerste contacten met De Put was Sandrita bezweken voor de decadente wereld van de rock 'n roll-jungle. Ze had haar sportschool opgedoekt en was in rap tempo uitgegroeid tot het kwade genius achter de buitensporige spa rood-leveranties aan de band. Op hun beurt waren de bandleden één voor één bezweken voor haar (tri)engelachtige uitstraling, wat de spanning in de groep alleen maar verder had doen toenemen. Rudy en Freak zakten steeds verder weg in een negerzoen-verslaving, terwijl de -destijds diep geheime- relatie van The General met Anna-Martina Navrante-Llofsla, de kwikzilverachtige midgetgolfster uit Jekaterinenburg, was geëindigd in een storm van wederzijdse verwijten.
De details van Sandrita's verwoestende spoor door de Meest Succesvolle Nederlandse Band Aller Tijden waren in al hun scandaleuze zoetsappigheid naar boven gekomen in de rechtszaal. Albino's kat die levenloos op de bodem van het zwembad was aangetroffen, of anders zijn kapotgeschoten opblaaskano, Freaks obsessieve koopgedrag in roze broeken-winkels, de ontelbare pianisten die door de General met hockeyballen gestenigd waren, Rudy's vermeende naaktlopen op het dak van Paleis Noordeinde, het waren allemaal zaken die rechtstreeks met Sandrita in verbinding stonden. Ze had, voor de feiten die tijdens het proces bewezen hadden kunnen worden, acht jaar gezeten. Het onbewezen feitenmateriaal vormde te zamen zo'n berg, dat de strafmaat ervan alleen in lichtjaren uitgedrukt zou kunnen worden.
Het was één van die vele onbewezen feiten waar Nowood weer over aan het tobben was. Tijdens het onderzoek had hij bepaalde getuigen zo ver gekregen impliciet te verklaren dat Sandrita het brein was achter de niet aflatende toevoer van Omo Power, dat de Nederlandse markt nu al jaren overspoelde, en dat menige junkenmaag vakkundig had geperforeerd. Bowood en Nowood hadden sporen gevonden van het dodelijke poeder in Pakistan, langs de Turkse westkust en in het Middellandse Zeebekken. Maar toen de getuigen eenmaal hun oproep gekregen hadden om in de rechtszaal te verschijnen, waren ze plots in geen velden of wegen meer te bekennen. Een gemiste kans van de eerste orde. Daar ging de cirkeltheorie Omo Power-Sandrita-Put-Verdwijning Rudy. Albino, The General en Freak hadden respectievelijk 1, 2 en 10 jaar aan hun broek gekregen, en waren er daarmee nog genadig afgekomen. Rudy was al die tijd onaantastbaar gebleven, hoewel ze donders goed wisten waar hij uithing. Maar zover reikten de bevoegdheden van Nowood en Bowood nu eenmaal niet. Mèt de bewuste getuigenverklaringen zou er echter van alles aan het rollen gegaan zijn: ze hadden er zelfs Rudy's luie reet mee van zijn bed kunnen lichten, waarna de meest waarschijnlijke afloop levenslang voor het hele zwikkie zou zijn.
'Je kan het echt niet van je af zetten, hè Pete? Nou, dat komt dan goed uit. Volgende week kunnen we meteen beginnen aan de zaak Arry L..'
'Arry L.? Toch niet de rector van de Put-jongens?'
'Jawel. Ik kreeg het bericht net door: die goeie ouwe College Hall van ze, aan de Tol Street, is tot de grond toe afgebrand, tijdens een optreden van De 2 Pinten Unlimited. Arry schijnt de hele avond in beschonken toestand in het scheikundelokaal te hebben zitten experimenteren. Even checken hoor.' Bowood viste zijn zax, zijn nieuwste model zakfax, op en las het rapport aan Nowood voor: 'Tijdens optreden werd verdachte Arry L. gesignaleerd achter scheikundekist, in een verlaten klaslokaal vlak achter het podium. Volgens getuigen floot verdachte incoherente melodietjes en riep hij af en toe "nono, nononono, nononono, nono there's no limit, juist, inderdaad ja". Vervolgens liep hij in kennelijk beschonken toestand de zaal in, waar voornoemd optreden nog plaatshad. Dit werd kort daarop verstoord door een luide knal, kennelijk afkomstig vanaf de plaats waar verdachte eerder gesignaleerd was; het gebouw stortte in, waarna een hevige brand uitbrak. Er vielen twaalf zwaargewonden te betreuren. In de pers werd het voorgevallene toegeschreven aan aard en volume van de muziek. Voor de duur van het onderzoek is het beter dat die -zij het onjuiste- versie naar buiten toe aangehouden wordt.'
In de stilte die volgde werkten de grijze cellen van de beide speurders op volle toeren. Het was uiteindelijk Nowood die de stilte verbrak.
'Weet je waar dit hele verhaal me aan doet denken, Bowood? Wat voor dag is het vandaag?'
'Inderdaad. Vandaag kwam hij vrij. En weet je waar dit naar riekt, Nowood?'
'Precies, Bowood. En deze keer zullen we tot de bodem gaan.'


 

7

Björkfrida Sankösonmy lag nog diep in slaap toen de eerste zonnestralen haar goudbruine huid beroerden. Ze kropen langs haar sierlijke schouders, via haar verleidelijke nek, over de kuiltjes in haar wangen naar haar blonde wimpers. Het was genoeg om haar hemelsblauwe ogen te openen. Ze rekte zich uit, sloeg de dekens van zich af, stond op en liep naar de verandadeuren. De zon scheen goedkeurend over haar lichaam.
Het strand lag er verlaten bij. Niet gek, natuurlijk, zo vroeg in maart. Maar hier, achter de dubbele beglazing van Hotel Huis ter Duin, voelde Björkfrida zich loom als in een Indian Summer. Verstrooid belde ze de roomservice voor ontbijt en nam een douche. Daarna sloeg ze de hotelhanddoek om zich heen, deed de deur open voor het ontbijt en installeerde zich op het grote bed. Terwijl ze kleine sipjes van haar koffie nam sloeg ze voor de zoveelste maal die week een groot zwart boek open. Op de omslag stond: "DE PUT - DE FEITEN - door Tony Sankösonmy."
Van Tony was direct na de verschijning van het beruchtste boek van 1984 weinig meer vernomen. Al snel werd hij als vermist opgegeven, en al even snel werd de zoekactie gestaakt. In kringen van de misdaadjournalistiek werd de zaak Tony cynisch afgedaan met: "De man zat te dicht bij het vuur, en heeft z'n handen goed gebrand." Boze tongen beweerden dat een aantal klaplopers uit de Put-periferie veel met de zaak van doen hadden, maar ondanks verwoede pogingen van Bowood en Nowood was de zaak stukgelopen op een totaal gebrek aan aanknopingspunten. Alles wat Tony de wereld had nagelaten was zijn scrabeuze boek en, niet te vergeten, een dochtertje van twaalf.
Dat dochtertje van weleer was uitgegroeid tot het mooiste meisje van eenentwintig lentes dat de wereld ooit had gezien. Een schoonheid die van de opbrengst van haar vaders boek kon leven als een prinses, en dat deed op een manier die de wereld af en toe versteld liet staan. Vanuit haar kapitale villa op IJsland was ze de laatste maanden in het diepste geheim aan haar grote plan begonnen. Ze wist dat ze op 9 maart in Nederland moest zijn. Met maar één motief: wraak! Wraak op degenen die haar vader in het ongeluk en verderf hadden meegesleept; wraak op degenen die ze verantwoordelijk hield voor de dood van de liefste man ter wereld. Wraak!
Met een bitterzoete glimlach liet Björkfrida de vunzige details van het boek aan zich voorbij trekken, details die ze onderhand van buiten kende. "Vere et veritas est", zei ze zachtjes. Een gevaarlijke gloed doemde op in haar ogen. Er kon geen twijfel over bestaan: dit meisje was bereid om over lijken te gaan.


 

8

Annie stond nog geen 3 dagen achter de toonbank van de winkel, en nu had ze al genoeg van dit baantje. Voluit heette ze Annie Buizerd, wat gezien haar haakneus en priemende oogjes een zo toepasselijke naam was, dat iedereen er vanuit ging dat het hier om haar bijnaam ging. Daarom had ze er altijd grote psychische problemen mee gehad om haar naam bij officiële gelegenheden of in gezelschap hardop uit te spreken. Een vakantie in Frankrijk had uitkomst gebracht; de hoteleigenaar had haar aangesproken met "Mademoiselle Bwiesère". Met die naam kon ze leven, en zo sprak ze hem sindsdien ook uit.
"De buizerd" had gedacht hier in de winkel gezellig met haar klanten te kwebbelen, ze behulpzaam te zijn bij het kiezen van hun rookwaar of van hun tijdschriften. Het had haar wel interessant geleken; kon ze eindelijk eens zien wie al die vieze boekies kochten. Of als ze geluk had zou ze nog eens een spannende overval meemaken. Maar vanaf dag 1 had ze welgeteld drie verdwaalde toeristen aan welgeteld drie bedorven marsrepen geholpen, en de rest van de twee weken had ze doorgebracht met de laatste twee jaargangen aan doorlopers en kruiswoorden. En kwam er eens iemand de winkel binnen, dan was het altijd hetzelfde liedje: 'Ha moppie, is de baas boven?' Ja, die was boven in zijn kantoortje. Die had het druk met van alles en nog wat. Als ze nou maar eens mocht bellen! Maar de baas had boven ook een telefoon, en hij hoorde het direct als zij de hoorn maar aanraakte.
Ze boog zich weer over de toonbank. "Deze muziekgroep zit diep in een depressie." Wat was dat nou voor omschrijving? En maar drie letters! Moest niet moeilijk zijn. De eerste letter had ze al, de P. Als het maar niet zo'n ouwe band was, want ouwe muziek daar hield ze niet van. Jemig, wat moeilijk. Dan maar weer eens de Zweedse kruiswoordraadsels proberen, die kon je tenminste nog binnen het kwartier oplossen...
Uit haar ooghoeken zag ze een wat vreemde, forse vent naar de gevel van de winkel kijken. Hij keek nog eens op zijn papiertje, keek wel drie keer om zich heen (waarom deden al die klanten van de baas dat toch?), deed toen de deur open en stapte naar binnen. Ze kende hem, dat wist ze direkt. Of nee, hij leek op iemand. Op die gitarist, van die band waar haar oudere broer zo gek op was. Waar hij die poster van boven zijn bed had. Wat wilde die man van haar? Ze sloeg haar ogen neer naar het kryptogram en slaakte toen een kreet.
'Rustig maar moppie. Is de baas boven?'

Eric B. was niet alleen in zijn kantoortje. Hij had bezoek van een oude bekende van hem, een kalende zestiger met een wat onnozele blik, die achter een ouderwets montuur verscholen ging. Uiterlijk volkomen kalm zaten beide mannen verstrooid hun borrelnootjes naar binnen te werken. Maar schijn bedroog. De stilte die er tussen hen hing was geen normale stilte; het was een stilte zwanger van onheil en onweer. Een stilte die snel zijn ontlading zou moeten krijgen, anders zouden er wel eens vreselijke dingen kunnen gebeuren.
Eric B. keek zijn metgezel aan. Zou hij nog een kop koffie laten aanrukken? Beter van niet. De Buizerd zette zo'n sterke pot, daar zou Arry alleen nog maar zenuwachtiger van worden. Hij keek op zijn horloge. Hoe lang moesten ze nog wachten? Voor de duizendste keer raadpleegde hij zijn agenda. Vrijdag 9 maart. Het was toch heus vandaag. Hij zou toch geen strafvermindering hebben gekregen?
Twee aarzelende klopjes op de deur. Een snelle blik van Arry naar Eric, van Eric naar Arry. De opluchting viel zelfs van honderd meter afstand nog van beide gezichten af te lezen. Alles was OK nu; 'Komt er maar in, meneer Freak.'


De Put, College Hall 1983. De kleding was een noodzakelijk kwaad: bekogelingen waren aan de orde van de dag... 

'Hoe bedoelen jullie, afgebrand? Dat gebouw was zo stevig als het maar kon. En alleen beton en stenen. Zelfs tijdens "Heino" ging er nog geen trillinkje door de zaal.'
'Freak, Freak. Wie maalt er nog om Heino? Jongen, de synths die jullie daarbij gebruikten liggen ondertussen weg te rotten in het depot van het museum "Van Speeldoos tot Pierement". Had je in de lik dan geen tv, geen radio?'
'Ach, radio...' Freaks blik nam plotseling die troebele uitdrukking aan, die aangaf dat er een wind van goddelijke inspiratie door zijn ziel woei, en dat al het stoffelijke hem even gestolen kon worden. Eric B. zag het en siste Arry toe: 'Zo kom je er niet, sukkel! Niet van die vage praat! Speel hem op het gemoed! Wacht, laat mij maar even. Freak!'
'Mmm, ja?'
'Je laat je ouwe school toch niet verrotten? Daar waar je gevormd en gekneed bent, daar waar je ster is gaan schijnen...'
'Maar wat kan ik eraan doen? Iedereen, jullie incluis, zegt me dat ik hopeloos in de eighties ben blijven hangen. Nou, vergeet je College Hall-benefiet dan maar. En ik zou zo gauw geen andere manier weten om aan die 2 miljoen te komen.'
Eric B. grijnsde. 'Als ik je nou eens vroeg een klusje voor me te doen? Je stapt morgen in het vliegtuig, je neemt twee koffers onder je hoede die je bij mij aflevert, en het eerste miljoen is binnen. Wat de rest aangaat, laat mij m'n gang maar gaan. Binnen een week heb ik je weer op de tv; connecties heb ik nog altijd in het Gooi, moet je weten. En met connecties heb ik zelfs Gordon weten te lanceren.'
Gordon? Freak zuchtte. Wat een leven. Was hij maar weer terug bij Jack Bankrobber, de Wortelwurger en Pistolen Passenier, gezellig aan de klaverjastafel. Hier buiten, in de vrijheid, beviel het hem maar niks. Big Ben die hem al na een half uur in de steek laat, geen gitaar, geen geld, geen ouwe makkers, en als klap op de vuurpijl het bericht dat het gebouw waar alles was begonnen, zijn gebouw, door de een of andere Unlimited Pint in de as was gelegd. De plaats waar ze ooit alle plaatselijke CDA-notabelen de toegang hadden ontzegd. De heilige grond waar die idioot een pistool op hem had gericht onder het roepen van: "Swinging Luxaflex!" Het podium waar hun muziek, hun chemie de vorm had gekregen die hem alle geld, drank en lekkere snoepjes had gebracht die hij zich had kunnen wensen. Hij wist zelf ook wel dat die reisjes voor Eric linke soep waren, maar als hij dat nou voor de goede zaak zou doen... en als hij daarmee z'n comeback gestalte zou geven... en anders maar weer een paar jaar toupen met de gabbers.
'Zeg 'ns Eric, dat vliegtochtje, waar gaat dat naar toe?'
Arry en Eric keken elkaar tevreden aan. Daar had je 'm weer, die goeie ouwe Freak. Nog steeds even bezeten van de roem.
'Morgen om 9 uur 's ochtends meld je je bij de Olympic Airways-balie in de vertrekhal van Schiphol. Je ticket ligt er klaar. En hier, neem deze koffer mee, en raak hem alsjeblieft niet kwijt. Alles zit erin: paspoort, reservering voor het Hilton voor vannacht, wat contanten in guldens en drachmes. Voor alles is gezorgd, jongen. Zelfs zonnebrand en zwemspullen. In Athene neem je een binnenlandse vlucht door naar Skiathos. Daar staat een mannetje op je te wachten. Hij heet Yannis, en Yannis brengt je per boot naar ons Griekse contact. Maar affijn, de instructies vind je ook in je koffertje. Gesnopen?'
Freak gaf niet de indruk veel van Eric B.'s verhaal gesnopen te hebben. In plaats daarvan was er een vraag opgeborreld in zijn brein, een vraag waarvan hij instinctief voelde dat het beter was hem niet te stellen. Wat deed zijn oude rector hier? De man die met zoveel verdriet zijn Lyceum had zien verworden tot College Hall. De man die het De Put zo moeilijk gemaakt had. Zou hij niet blij moeten zijn dat de College Hall nu definitief verleden tijd was? Maar waarom zat hij er dan zo stil en afgewend bij? Wat voor spelletje werd hier gespeeld?
Toen Freak weer buiten stond wist hij nog steeds niet goed wat hij van het zaakje moest denken. Hij probeerde wat hypotheses uit, maar de radertjes lagen niet goed in elkaar, en er was geen beweging in de machine te krijgen. Hij haalde zijn schouders maar weer eens op en zette koers naar het Hilton. Toen hij twee tellen de hoek om was, stopte er een politieauto voor sigarenmagazijn "De Peuk". Drie agenten sprongen eruit, renden de winkel in, schonken totaal geen aandacht aan de verschrikte Buizerd, stoven de trap op en vonden daar twee mannen die ze gehoopt hadden te vinden. Ze duwden ze hardhandig de auto in en verdwenen met loeiende sirenes naar het bureau. Daar werden de beide mannen in hechtenis genomen.


 

9

Het groepje mannen dat bijeen zat onder de grote plataan liet zich de retsina goed smaken. Hoe meer flessen geopend werden, hoe uitbundiger er gezongen en muziek gemaakt werd. Het hortende en stotende zevenkwartsritme van de zeïmbekiko was gemaakt voor drinkgelagen. De twee bouzouki's die elkaar in intensiteit en vingervlugheid probeerden af te troeven leken wel twee dolfijnen die in een paringsdans verwikkeld waren. De gitaar die het ritme ondersteunde functioneerde als een aanmoediging voor de beide bouzouki's. De mannen zweetten, de mannen schreeuwden het uit. Ze wisten dat ze hier iets neerzetten wat ieder geoefend oor onmiddellijk als Muziek zou herkennen.
De gitarist leek helemaal op te gaan in het ritme. Hij voelde een zelfde soort enthousiasme opkomen in zijn binnenste als toen hij voor 76.000 dolzinnige Amerikanen in de Citrus Bowl had gestaan. Hij voelde des te meer hoe pijnlijk dat gemis aan een publiek, aan een klankbord was. Aan een wisselwerking waaruit een eigen soort elektriciteit ontsproot. Nu dat gevoel even terug was, had hij bij voorbaat al heimwee ernaar.
'Mister Rudy! Mister Rudy!' De magie van het moment werd verstoord door Yannis, de havenmeester. Hij moest wel een verdomd goede reden hebben om hem uitgerekend nu te storen, dacht de aangesprokene kwaad.
'Wat moet je, Yanni?'
'It's your trafficker. I just picked him up. You can go and see him in the Voodoo Lounge.'

De Voodoo Lounge was Rudy's privé-bar, waar hij alle parafernalia had weggestouwd die hem aan zijn oude glorietijd deden denken. Zijn gouden platen. De MTV video-award voor "Heise". De Nipkow-schijf voor "Sterspotje". De Oscar voor "Gary Miller Blues". Zes medailles van evenzovele avondvierdaagses. De Nobelprijs voor "Scheikunde". Puur diamanten persingen van zeldzaam verzamelwerk als "De tragiek van Herbert P.", en bovendien de originele banden van het nooit uitgebrachte "De Put Live in Balen-Balen". "Balen-Balen" bestond uit de krenten uit de tonnen rijstepap die De Put in zijn nadagen had opgenomen. Na maandenlang gebivakkeer achter de studiopanelen, na alles meermalen geremixed te hebben had Rudy op eigen houtje "Balen-Balen" op de markt willen brengen, op de woensdagmiddagmarkt achter winkelcentrum "De Ridderhof" om precies te zijn. Maar het feest was niet doorgegaan. De marktlui hadden het wel gewild; met name "Integriteit", "Tulpen uit Istanbul" en "Waartoe leven wij" waren reeds doorslaande successen in het zwarte circuit, en alles duidde erop dat "Balen-Balen" De Put wel eens aan het grootste verkoopsucces uit hun carrière zou kunnen helpen. Maar op een zwarte maandag, twee dagen voor de geplande release op de woensdagmiddagmarkt, was De Put ermee opgehouden, en de chaos die daarop ontstond mag als bekend worden verondersteld. Adieu "Balen-Balen"? Toch niet helemaal. In neerslachtige buien trok Rudy zich terug in de Voodoo Lounge, en hoorde keer op keer wat de wereld nooit had mogen horen: "De Put Live in Balen-Balen" was het beste wat De Put ooit had gemaakt.
Verstrooid opende Rudy de deur van de Voodoo Lounge. Als er Hollandse traffickers op bezoek waren, was het altijd goed herinneringen ophalen met een paar pinten erbij. Maar de laatste 5 jaar was geen van de traffickers meer van Hollandse komaf geweest. Uit alle mogelijke windrichtingen kwamen ze. Groenlanders, Witrussen, Blauwberbers, Zwartsluisers, Rodekhmers... de wereld veranderde snel, en Rudy had weinig zin meer om het allemaal bij te houden. Waar had hij dan wel zin in? Nou, hij zou zo onderhand al die rotzooi uit de Voodoo Lounge wel willen ruilen om weer eens een middagje anoniem bij Concerto met een koptelefoon om z'n oren naar de laatste Stones-LP te luisteren.
Terwijl zijn ogen langzaam wenden aan het licht, hoorde hij één van die obscure Put-outtakes van het eerste uur, gezongen door Freak: "Oh, 4 uur vegen, voor een snipperdag..." Gekke versie, deze. Was er iets niet in orde met de tape? Hij leek wel op halve snelheid te draaien.
Maar er draaide geen tape op halve snelheid. Langzaam maar zeker ontwaarde Rudy een bekend silhouet dat in een hoekje van de bar gitaar zat te spelen.
"Jezus, Freak!"
"Wie is er hier een Jezusfreak?"
En voor het eerst in jaren klonk er gelach en geschreeuw uit de Voodoo Lounge.

Het was niet meer dan natuurlijk dat Freak de opdracht van Eric B. totaal vergat. Het was ook volkomen logisch dat Rudy zijn leven als banneling in een moeite door van zich af wierp. Het was eigenlijk helemaal niet verbazingwekkend dat beide mannen er 74 uur, 2 vaten retsina, 10 flessen tsipouro, 48 souvlaki's, 5 liter onverdunde tzatziki, 3 volle ovens keftedes, pastitsio's en dolmades voor nodig hadden om... ja, om wat? Niet om elkaar te vertellen hoe ze de afgelopen tien jaar hadden doorgebracht. Dat viel in een paar blikken wel af te lezen, en dat waren jaren die nu niet meer van belang waren. Die jaren hadden hooguit de tijd geschonken aan beide geesten om zich voor te bereiden op een creatieve explosie, een ontlading, die zelfs naar Put-begrippen ongekend was. Toen Rudy na 74 uur zich gewonnen gaf en in een hoekje van de lounge in slaap viel, zette Freak de taperecorder stil. Op de her en der verspreide bandjes stonden twee dozijn nieuwe nummers, de een nog verrassender dan de ander, en op een aantal volgekladde blocnotes stond een tot in de details uitgewerkt draaiboek voor een avondvullende cabaretvoorstelling, een korte novelle over de 12 ambachten en 13 ongelukken van Kees van Bokhoven, een panklaar plan om de EG-landen te onderwerpen aan een interne competitie compleet met promotie, degradatie en nacompetitie, en een tot in de details getekend ontwerp van een nieuw model Fiat Veto. Verder was de muur beklad met verschillende abstract aandoende schilderingen, waarbij vooral de tzatziki voor haast Appeliaanse klodders zorgde. De tape die Freak net had stopgezet bevatte de ingedriënten voor iets wat zich het beste liet omschrijven als een Gregoriaanse Rock-opera, maar dan anders.

In Rudy's droom speelden zich de wildste taferelen af. Half vernielde vooroordelen sprongen voort. "Haal alle haat neer!", schreeuwde hij. Leugens dat leven zwart-wit is kwamen uit zijn schedel. Hij droomde romantische feiten van musketiers, op de een of andere manier diep gefundeerd. De degenslikker kwam op hem af, knielde, klikte zijn hoge hakken tegen elkaar, en zonder verder bericht vroeg hij hoe het voelde en zei: "Hier is je keel terug, bedankt voor het lenen." Duisternis rond lunchtijd, schaduwen zelfs in de zilveren lepels, het traditioneel vervaardigde lemmet, de ballon van het kind verduisterde zowel de zon als de maan. Nonnen renden zwanger door Vaticaanse galerijen, dominees predikten het kwade noodlot, onderwijzers onderwezen dat kennis wacht, en kan leiden tot honderd gulden belastingvrij, maar zelfs de President van de Verenigde Staten liep erbij in z'n blote reet.
Opeens vervaagden al deze beelden en verscheen vanuit de diepste duisternis een man op een vlammend stuk appeltaart en riep: "De baaaaaand! Rudy! De baaaaand!"
Halfwakker nu mompelde Rudy: "Hoezo, de band?"
Freak hoorde het en zei verwonderd: "De band?"
Rudy richtte zich op: "Mmm. De band."
Freak keek hem aan: "De band!"
Rudy sprong overeind en deed een driekusman: "De band! De band! BAAS! DE Holy smoking Bie Ee En Die!" Opeens herinnerde zijn lichaam hem eraan hoe moe hij was. Hij ging even zitten en zei: "Ach, waarom ook?"
Freak zei kortaf: "Omdat de College Hall is afgebrand en Arry 2 miljoen pegels nodig heeft voor de wederopbouw, en liefst een beetje snel. Omdat ik zojuist mijn opdracht heb verprutst en het de enige manier is waarop we het geld bijeen kunnen brengen. De band, man! De B-A-N-D!!"
Het drong nu tot Rudy door wat voor een voorbestemd moment dit was. Die droom had hem willen wijzen op een haast heilige taak waarvoor hij zich nu gesteld zag. En alle spaargaren en bakmeel nog-an-toe, wie was hij om zo'n heilige missie te durven weigeren: "Natuurlijk: de b-b-b-b-band!"
Freak merkte droogjes op: "Dat is dan geregeld. Over 5 weken moet het bedrag bijgeschreven staan op de bankrekening van de 'Stichting ter Behartiging der Belangen van Oudcalvinistische Tucht op de Bijbel-belt'.
Zonder verder een woord te zeggen raapte hij alle tapes en paperassen bij elkaar en deed de deuren van de Voodoo Lounge open. Het personeel, dat van Rudy strikte orders had gekregen het eten en drinken niet verder dan de deur te brengen, schoot op hem af. 'How is Mr Rudy? What did you do to him, you Dutch pig!' En enkele dienstbodes vlogen naar binnen, om daar, temidden van de resten van het feest voor twee heren, een gelukzalig snurkende Mr Rudy aan te treffen. Ze schudden hem wakker. 'The boss wants to see you! Shipment long overdue! Amsterdam is not responding!'
Verstoord kwam Rudy overeind, wankelde naar buiten, waar hij snel zijn zonnebril op moest zetten. Dat licht! Iets van de chaos die hij had aangericht, niet alleen in de Lounge maar ook in de hele organisatie en onder zijn personeel, om van zijn gezin nog maar te zwijgen, drong nu door tot zijn benevelde brein. Eigenlijk was er nu nog maar maar een oplossing mogelijk.
"Yannis, bring the Testarossa!"
"But Mr Rudy, your family wants..."
"Do as I told you!"
"Yes Mr Rudy."
En weg was Yannis, om twee minuten later aan te komen stuiven met de Ferrari. Freak en Rudy namen plaats, Rudy schreef nog een briefje en gaf dat aan Yannis. "Bring it to my wife, and fast." Rudy startte de motor, reed de weg af die niet verder leek te gaan dan het strand, drukte toen op een paar knoppen van zijn afstandsbediening en schoot de geheime tunnel in die Alonissos met het vasteland verbond. Ruim 8 jaar aan Brusselse subsidies waren niet helemaal in rook opgegaan...


 

10

Het valt niet mee voor mensen op leeftijd om zomaar achter tralies te worden gezet. Zeker niet als ze, zoals in het geval van Arry L., een werkzaam leven achter de rug hebben in een maatschappelijk geziene functie, die ze ook nog altijd getracht hebben volgens rechtgeaard christelijke opvattingen uit te voeren. Arry leek dan ook enorm aangeslagen door deze nieuwe wending in zijn leven. Maar Eric B wist hem in celblok nummer 9 gerust te stellen: "Kop op, ouwe. Je weet toch dat de zaken lopen zoals ze moeten lopen. Het vliegwiel is in gang gezet. En wij staan aan het einde klaar om de buit op te strijken. Luister goed, ik heb het volgende plannetje." En hij boog zich vertrouwelijk voorover naar de uitstaande rechterschelp van de ex-rector van de ex-College Hall.
Twee verdiepingen hoger in de gloednieuwe Alphense penitentiaire inrichting sloeg Nowood met een tevreden gezicht het dossier dicht. Hij rook lont, en niet zo'n klein beetje ook. Dat Eric B. vroeg of laat tegen de lamp zou lopen verbaasde hem niet. Maar dat ze hem op het spoor zouden komen door simpelweg Arry L. te schaduwen, dat opende hele nieuwe perspectieven. Tot gisteren had hij Arry voor niet meer dan een rommelaar gehouden, een man met een op zich niet zo kwade inborst, die door de omstandigheden tot wanhoop was gedreven, en zo tot zijn explosieve daad gekomen was. Wie had echter kunnen denken dat hij tot de kennissenkring behoorde van Eric B., één van de meest gezochte poederbaronnen van Noord-Europa? En in hoeverre stond dit alles in verband met de vrijlating, krap 24 uur geleden, van de man die een link vormde tussen Arry en Eric? Immers, De Put had aan de basis gestaan van zowel de val van Arry en zijn Tol Street Imperium als de onstuitbare opmars van Eric en zijn poeder-imperium. Maar hoe Nowood zijn raderwerk er ook op losliet, hij kon er nog niet bij waarom uitgerekend deze mannen, die op het oog zulke verschillende belangen hadden bij de vrijlating van Freak, de handen ineengeslagen hadden.
Bowood had daar zo zijn methoden voor. In het computercentrum van de Centrale Recherche Informatiedienst had hij alle bestaande kunstmatige intelligentie op deze zaak losgelaten. Vooralsnog was er nog niet al te veel bruikbaars uitgekomen, althans, nog niets dat Bowood zelf ook al had bedacht. Hij had zelfs de laatste 20 schaakpartijen van Kasparov vermengd met het laatste bridge-optreden van Omar Sharif en de nieuwste puzzel van Professor Rubik, en de aanbeveling die daaruit rolde bevestigde zijn vermoedens: "Onderwerp Arry aan een kruisverhoor; de man speelt dubbel spel."
Plotseling ging zijn pieper af: de cipier klonk paniekerig. In nog geen twee seconden bevonden Bowood en Nowood zich in celblok nummer 9. Het verplegend personeel was al ter plaatse, en probeerde Arry op een brancard te krijgen, wat niet zo eenvoudig was. Hij leek getroffen door een zware attaque. Zijn lichaam wrong zich in de meest onmogelijke bochten, terwijl het schuim op zijn lippen stond. Zijn pupillen tolden door zijn oogkassen. Met vereende krachten werd hij tenslotte op de brancard gebonden en met spoed afgevoerd naar de gesloten verpleegafdeling Rijnmoord. Eric B. schreeuwde Bowood en Nowood toe: "Vuilakken! Moordenaars! Ik hou jullie hier verantwoordelijk voor, stelletje beesten! De arme man doet nog geen vlieg kwaad."
Bowood lachte schamper: "Dat bepalen wij nog wel, mannetje."

Toen Nowood na alle commotie weer achter zijn bureau zat, ging de telefoon. Zuchtend nam hij op: "Nowood."
"Nowood? Heb je het zo moeilijk, jochie?" Een vrouwenstem. Ze praatte op een toon die ergens onder de gordel lag. Nowood slikte. "Hallo? Wie is dit?"
De stem kwam weer, op een hese 06-toon: "Luister jochie, niet zo ongeduldig. Je bent dicht in de buurt. Heel dicht. Je brandt je bijna. Rudy is dichter bij dan je denkt."
Nowood maakte zijn boordknoopje los, ging achterover zitten en kneep zijn ogen toe. "Ik luister."
"Goed zo, jochie. Zaterdag 17 maart, 16 uur, Noordzeestrand, paal 111. Geen gezelschap. Maar dat zou je ook niet willen, toch?"
"Eh... goed. Ik zal er zijn."
"En doe een gewone trui aan. Staat zo raar, jasje dasje op het strand, vind je ook niet?"


 

11

Onder luid protest tufte de Testarossa met nog geen 100 over de A4. Rudy negeerde de lacherige blikken van de opelbezitters die hun trieste burgermannetjesbestaan even ontstegen door zijn bolide in te halen. Het kon hem niet schelen; Rudy was weer terug in de weidsheid van het Hollandse landschap, terug in de polders waar hij was opgegroeid, waar hij door de blubber had gebaggerd, waar hij zijn krantewijkje had gelopen. Hij was de koning te rijk. Uit pure vreugde had hij zelfs een loflied op zijn vaderland geschreven, "Dit is mijn Land". Freak en Rudy wisten allebei dat ze er een hit mee in handen hadden.
Ze hadden een rit van ruim twee dagen achter de rug, waarin ze hun plannen keer op keer hadden doorgenomen. Beiden waren ze dodelijk vermoeid, gewend als ze waren door chauffeurs rondgereden te worden. Een extra complicerende factor was nog dat Freak noch Rudy ooit had toegegeven aan die verwerpelijke drang om een rijbewijs te halen. Maar in het brommertje rijden had vooral Rudy zich tijdens zijn 'Greek Vacation' bekwaamd, en ook Freak wist zich de motorlessen van zijn ex-roadie, de Hell's Angel en berucht mislukt gitarist Arnold Lowerfield, nog wel voor de geest te halen. Het had ze zonder schrammetjes door Europa geholpen.
Tien jaar isolatie van het wereldnieuws was er verantwoordelijk voor dat ze zich hadden verbaasd over de serene rust die op het wegdek tussen Belgrado en Zagreb heerste. Al die indianenverhalen over de Joegoslavische autoweg bleken zwaar overdreven: er had een prachtig stuk leeg asfalt gelegen. "Ideaal om wat tanks over te laten rollen", had Freak gezegd, die in de Bijlmer het een en ander van zijn maten had bijgeleerd. Ze waren er zo enthousiast over geweest dat de titel van hun volgende plaat al vaststond: AutoPut.
Stap 1 was nu om Big Ben terug te vinden. Zonder hem zou hun plan in goede bedoelingen blijven steken, het grote plan waarmee beide mannen op Amsterdam afreden, en waarvan ze helemaal vervuld waren. Freak herhaalde het nog maar een keer: "Man, we're gonna put De Put back together!"

Big Ben keek wat mistroostig uit zijn raam. Elke twee minuten denderden de metrowagons voorbij, af en toe afgewisseld door de intercity uit Utrecht of de stoptrein uit Abcoude. Zelfs als Big Ben even niet op de weg was, was er nog volop beweging om hem heen. Hij was het niet anders gewend.
Terwijl zijn koffie koud werd, gingen zijn gedachten uit naar Freak. Het was nu al bijna een week geleden dat hij hem uit de nor had gehaald, en nog steeds had hij niets van hem gehoord. Goed, hij was op en neer naar Bremerhaven geweest, en hij had wat onder zijn truck liggen sleutelen, maar onbewust had hij de telefoon zoveel mogelijk binnen gehoorsafstand gehouden. Freak had hem niet gebeld. Dat liet twee mogelijkheden open. Of hij had het gerooid 'out there' en was met nieuwe grote plannen aan de gang, of... Big Ben durfde er zelfs niet aan te denken. Die last zou hij dan zijn leven lang met zich meedragen. Een zoveelste zucht ontsnapte aan deze gepokte en gemazelde jongen van de weg. Hij werd afgeleid door de telefoon. Afwezig nam hij op.
"Big Ben! Trucking Driver! Baas! Rudy hier! Ken je me nog? Zet je truck klaar en geef me je adres! In twee minuten staan Freak en ik op de stoep!"
Big Ben gaf met een fatalistisch gevoel zijn adres en legde de hoorn op de haak. Freak had het gerooid 'out there', obviously, en Big Ben zat weer hopeloos in het schip. Hij pakte gauw wat proviand en kleren in, vond de sleutels van zijn bolide, goot de kouwe koffie in de verlepte geraniums en liep de vier trappen naar beneden af alsof de man met de zeis zojuist had aangebeld. Toen hij de voordeur opendeed was hij nog net op tijd om er getuige van te zijn hoe een Testarossa bijna zijn buurmeisje Annie van haar sokken reed, waarna de wagen zich diep in een witgroenbruine glasbak boorde. Freak hing uit het raam en schreeuwde hem toe: "Kom op, ouwe. We gaan The General en Albino zoeken!"
Big Ben was weer terug bij het begin: in negentien-fucking-tweeëntachtig.


 

12

"Echt, John, sommige van de aftrekposten op je jaarrekening komen me op z'n zachtst gezegd nogal merkwaardig voor."
"Hoe bedoel je, kerel? Maar dat is toch geen enkel probleem? Dan poetsen we die gewoon even weg. Nu we het er toch over hebben, hoe bevalt de Cabrio?"
De accountant fronste zijn wenkbrauwen en keek op van zijn paperassen. Hij zuchtte. "Ik weet het niet, John. Ik geloof toch dat ik toe ben aan wat pittigers."
"Had dat dan meteen gezegd, Wim. Dan regel ik dat toch eventjes voor je. Geen centje pijn, jongen."
De accountant lachte als een boer die kiespijn heeft. Tegenover hem zat John van D., die al decennia lang de Rotterdamse penozejongens van Mercedessen voorzag, wat al decennia lang gepaard ging met het witwassen van de poederopbrengsten van diezelfde penozejongens. De accountant wist dat. Vandaar het feit dat hij recentelijk ook wat aardige modellen uit de stal van John had mogen uitproberen.
Toen zijn client afscheid genomen had, stond Wim Generaals op van zijn comfortabele bureaustoel. Tussen de plastic palmen, pc's en de overige bureaus door laveerde hij naar het venster. Hier, vanaf de 75e etage van het WTC Rotterdam, had je op heldere dagen zoals deze half Nederland aan je voeten liggen. Terwijl hij aan de horizon de Utrechtse Dom en, even verderop, de Zwolse Peperbus ontwaarde, bedacht hij tevreden hoe symbolisch deze situatie was. Met zijn 27 jaar was Wim Generaals de jongste general-manager die het gerenommeerde accountantskantoor Dave, Dee, Dozy, Beaky, Mick and Titch ooit in zijn gelederen had gehad. Mannen als John van D. wensten zelfs met niemand anders meer zaken te doen. Politici, Captains of Industry, you name it, allemaal stonden ze bij hem op de stoep om zich door Wim door te laten lichten.
Met een kaarsrechte tred liep hij langs zijn personeel, dat in een overtuigende werkhouding achter de beeldschermen aan het cijferen was. Toch had hij, toen hij zoëven aan het raam stond, de blikken van de meisjes in zijn rug voelen priemen. Hij glimlachte ze toe, nu hij even de ronde over zijn afdeling maakte. Tja, ook dat kwam bij zijn positie kijken. Hij had ze alle tien persoonlijk uitgezocht, en alle tien waren ze op afroep beschikbaar. Ze moesten eens weten; zijn personeel, zijn clientèle, zijn zakenvrienden. Ze moesten eens weten waar hij vandaan kwam, en wat hem op de been hield. Wim keek eens op zijn horloge: tijd voor de lunchpauze. Gelukkig maar, want een lijntje Omo zou hem wel uitkomen op dit moment.

Big Ben reed de A4 op, richting Rotterdam Centraal Station om daar een vrachtje op te pikken voor Marseille. Hij had Freak en Rudy in zijn cabine zitten. Onderwerp van gesprek was de pianist van De Put, de begenadigdste boogieman van het westelijk halfrond, The General.
"Het spijt me jongens, maar dit is alles wat ik van hem heb."
Big Ben gaf het verfrommelde papiertje aan Rudy. Die kon met moeite een adres ontcijferen. Dat bracht hem niet veel verder. Het luidde:

Dr Manu Dibango
87 Fela Kuti
Ifang Bondi (Ouagadougou)

Freak en Rudy keken elkaar teleurgesteld aan. Freak vroeg Big Ben: "Wat heeft deze witchdoctor nou met The General te maken?"
"Ja jongens, dat is een lang verhaal. Wees nou maar niet zo teleurgesteld, want ik heb jullie pianist een tijdlang kunnen volgen. Wat jullie waarschijnljk niet eens weten, is dat The General zijn twee jaar in Veenhuizen niet heeft hoeven uitzitten. Psychisch, allemaal psychisch. Ik heb hem wel eens opgezocht, maar ja, er viel geen woord meer mee te wisselen. Hij zei niets meer, hij hoorde niets meer... maar niet alleen dat, hij at of dronk ook al niet meer - zat de hele dag als een Emmense baviaan in de boom, met een panische blik in die bruine ogen. Nee jongens, daar werd deze trucker niet echt vrolijk van. De gevangenisleiding heeft hem uiteindelijk met een fles Spa Rood uit de boom gelokt. Tegen alle orders in uiteraard, want de schadelijke gevolgen van dat drankje waren toen al lang bekend gemaakt, door Dr. Ed Korfff."
"Ed wie?", onderbrak Rudy.
Big Ben schudde het hoofd. "Jongens, jongens. Jullie hebben zoveel in te halen, dat ik soms niet eens weet hoe een verhaal te beginnen. Goed, ik laat dr. Korfff er nog even buiten. Wat ik maar zeggen wilde: het stadje Spa was al opgedoekt, alle voorraden in beslag genomen, affijn, het werd nog een janboel van jewelste; helemaal toen bekend werd dat de Spa-fabrieken jarenlang illegaal op de Maas geloosd hadden. Wisten jullie dat heel Zuid-Nederland daar blijvende schade aan de hersenen van heeft ondervonden? En dat 55% van de Brabanders met hevige afkickverschijnselen te maken kreeg toen Spa werd opgeblazen?"
Freaks blik stond op oneindig. Hij moest denken aan de ontelbare keren dat hij, in het begin van de carrière van De Put, het in de buurthonken van Zundert tot Ubach Over Worms met Brabo's en Limbo's aan de stok had gehad. Die lui waren niet goed snik. Nooit geweest ook. Wat hem betreft mocht alles onder Dordrecht bij België worden gevoegd.
Rudy zuchtte: "Wat mij betreft mag alles onder Dordrecht bij België worden gevoegd."
Freak wist nu helemaal dat ze op de goede weg waren: "OK Big Ben. Hoe is het afgelopen met de General?"
Het was geen vrolijk verhaal dat Big Ben toen vertelde. The General had elke mogelijke therapie ondergaan, maar reageerde slechts op één prikkel: Spa Rood. Toen dat niet meer voorradig bleek, had hij maandenlang als versteend op bed gelegen, aan het infuus. Daarna had het herstel zich langzaam ingezet. Hij kreeg zijn oude charisma stukje bij beetje terug. Als Big Ben hem bezocht, lichtten zowaar zijn ogen even op. Later begon The General er bij de directeur van de kliniek zelfs op aan te dringen hem naar Afrika te sturen; hij had namelijk na het lezen van "De Negerhut van Oom Tom" besloten dat er maar één manier zou zijn om die verderfelijke Put-invloed van zich af te schudden: hij zou zichzelf nuttig gaan maken. The General wilde in de ontwikkelingshulp.
De staf had dat niet aangedurfd, want labiel was de patient nog wel. Toch besloten ze de Afrika-wens van de patient in vervulling te laten gaan. In Ouagadougou huisde namelijk een dokter, die bekend stond om zijn bovennatuurlijke gaven op het gebied van reïncarnatie; zijn patienten zetten steevast na de behandeling als herboren voet in de wereld. En alleen een soort reïncarnatie zou The General er definitief bovenop kunnen helpen.
Dus was The General naar Afrika gestuurd. Vliegen was in zijn conditie uitgesloten. In het kader van zijn herstellingsproces werd het verstandiger geacht om hem de tocht op eigen gelegenheid te laten maken. Big Ben kweekte een diepe denkrimpel: "Ja jongens, over die voettocht naar Ouagadougou deden destijds de meest verschrikkelijke verhalen de ronde. De medische staf had zich zwaar vergist in de toestand van The General, dat hebben ze tegenover mij ook grif toegegeven. Volgens welingelichte kringen in Milaan was hij gesignaleerd in de plaatselijke neo-nazi-beweging en binnen de Zwarte Cirkel der Duivelsuitdrijvers. En dat terwijl zijn bezoek aan Milaan niet langer dan 24 uur geduurd heeft! Ook in Griekenland schijnt hij het bont te hebben gemaakt. Het waren natuurlijk berichten uit de roddelpers, dus je moet ze met een korreltje zout nemen, maar het schijnt dat hij daar aan de lopende band zeer explosieve granaatappels naar binnen heeft gewerkt. Terwijl elk kind je kan vertellen dat dat pure harakiri is. De Grieken hebben hem daarop zonder pardon uitgewezen en op de boot naar Tel Aviv gezet. Daar werd hij door Kibboetsronselaars gerecruteerd. Tegen een fikse schadevergoeding heeft de medische staf hem daar uit moeten halen. Maar goed, uiteindelijk hebben ze hem op het vliegtuig naar Ouagadougou gezet. En wat er daarna met hem gebeurd is, jongens, ik wou dat ik het wist."
In de loop van dit verhaal had Big Ben Rotterdam bereikt en zijn truck achter het station neergezet. Het tolde Freak en Rudy van al die nieuwigheden die over hen werden uitgestort. Ze konden maar moeilijk geloven dat The General, de regisseur van het grote Put-geluid, de stabiliserende factor binnen de band, door zulke diepe dalen gegaan was. En waar zou hij nu uithangen? Hopelijk niet in Ouagadougou!
Big Ben keek eens in het rond en zei: "Jongens, als jullie The General ergens willen vinden, dan is dit de stad waar je zijn moet. De stad van handel, de stad van business, de stad van werkvoetbal en no-nonsense. En... de stad waar Omo nog onversneden te koop is! Succes jongens, ik ga mijn vrachtje oppikken. Maak ondertussen maar eens een wandelingetje."
Hij had zich nog geen twee tellen uit de voeten gemaakt, of Freak stootte Rudy haast omver. "Steamin' Piss on the Wall, daar loopt-ie!" En jawel, daar liep hij. Hoewel The General zich in een lange grijze jas had gehuld, een grote pet op zijn hoofd had gezet en een zonnebril op zijn neus had staan, herkenden Freak en Rudy snel dat postuur, die kaarsrechte tred, die grote passen... het kon gewoon niet missen. Rudy fluisterde: "Wacht! Laten we hem eerst een stukje volgen!" En zo zagen ze hun gereïncarneerde pianist, de begenadigdste boogieman van weleer, recht op Perron Nul aflopen.


 

13

Met een snelheid die zijn goede conditie verried nam Nowood de strandopgang. Hij had een ouwe slobbertrui aangedaan en een wijde ribbroek. Hij zag eruit als elke andere zaterdagmiddagman die nog even zijn hond over het strand wilde laten rennen. Maar Nowood had geen hond bij zich, sterker nog, hij had altijd een hekel gehad aan alles wat zich op vier poten voortbewoog. Wat hij wel had meegenomen was een klein taperecordertje en een mini-camera. Wie deze vrouw ook was, hij wilde zoveel mogelijk over haar te weten komen. En als het niet van belang was voor het onderzoek, dan kon hij er altijd nog privé mee aan de slag.
Op de duintop bleef hij even staan en overzag de zee, van links naar rechts. Hij had Bowood mooi met een smoesje naar Procureur-Generaal Veraert gestuurd. Sinds zij als PG was aangesteld was er veel verbeterd, en dat gold zeker voor het humeur van Bowood. Nowood had dat met zijn scherpe oog ook gezien, en telkens als Veraert langskwam voor een briefing kneep hij er ongemerkt tussenuit. Het leek hem de beste tactiek voor het bereiken van een innige samenwerking met justitie.
De avondzon zorgde voor een prachtig zacht licht. "Niet je kop verliezen, ouwe jongen", bromde Nowood tegen zichzelf. En quasi-nonchalant liep hij met grote passen het duin af, het verlaten strand op.
Maar natuurlijk verloor hij zijn kop toen hij Björkfrida daar zag staan, bevallig tegen de strandpaal leunend in haar nauwsluitende witte jurk, met haar loshangende blonde haar, haar gebruinde gezicht en haar intelligente maar toch warme glimlach. Ze maakte Nowoods verwachtingen meer dan waar. Alsof ze dat wist kneep ze hem even in zijn hand, net iets te nadrukkelijk, en zei: "Mr Nowood, I presume?"
Nowood was professioneel genoeg om niet meteen terug te lachen. Op zakelijke toon zei hij: "En met wie heb ik het genoegen hier te staan praten?"
"Aha. Een goed getraind agentje. Noem me maar C.C. Top."
"En waar staat C.C. voor?"
"Daar kom je nog wel achter. Ik weet dat je je werk goed doet. De Sandrita zaak, 1984. De Panamese tanker "Aguila", 1985. Langetabbetje, 1986. De arrestatie van Noriega, 1987. De..."
Verdomme, dacht Nowood, ze weet hoe gevoelig ik voor dit soort vleierijen ben. Ze weet meer van me dan ik zelf. Hij zei: "Je hebt je huiswerk goed gedaan. En wat doet C.C. voor haar living?"
Ze antwoordde niet meteen, maar begon langs de branding aan de wandeling richting Noordwijk. Nowood slenterde naast haar voort, handen in de zakken, quasi-onverschillig. In het geluid van de golven en de krijsende meeuwen was haar antwoord nauwelijks hoorbaar: "C.C. schrijft. C.C. schrijft biografieën, net als haar vader deed. C.C. schrijft over mensen met een verhaal. Zoals Peter Nowood."
Nowoods ogen flitsten opzij naar deze goddelijke verschijning. Of was het duivels? Het maakte hem al niet meer uit. "Je schrijft dus een boek over mij. Lijkt me niet zo interessant."
"Dat denk je maar." Ze keek hem met haar gloeiende ogen doordringend aan en fluisterde haast: "Wat dacht je van de Amazone-affaire? Het hangmat-incident? De inbraak in het Colonial China museum?"
Bruusk pakte Nowood haar bij de schouder. "Wat wil je van me?"
Ze verzette zich niet en fluisterde: "Ik wil een spetterend laatste hoofdstuk."
Nowood kookte van binnen. Van buiten gaf hij niet meer weg dan een vaag glimlachje: "En wat staat daar tegenover?"
Ze kneep hem even in de wang: "Ik help je om De Put definitief te breken."

Die avond bleef Nowood op kantoor. Van slapen zou toch niets komen. Hij had alle informatie die hij over C.C. Top had kunnen vinden bij elkaar gelegd. Het was een hele stapel geworden. Tot diep in de nacht zat hij er overheen gebogen.
Haar echte naam: Björkfrida Sankösonmy. 21 jaar. IJslands en Engels paspoort. Polyglot. Dochter van Tony. Dè Tony. Link met De Put. Wraakmotief. Steenrijk. Huizen op IJsland, in Stockholm, Monaco en Lutjelollumsteradeel. Schreef onder pseudoniem C.C. Top al twee bestsellers: "Charles versus Diana" en "Diana versus Charles". Sinds 9 maart in Nederland.
Wat had ze hem verteld dat hij niet wist? Alonissos? Hij wist het al een jaar of acht. Wat ze hem verteld had over die rode testarossa die ergens in Amsterdam moest staan was interessanter. Hij zou het morgen eens nachecken bij zijn ouwe collega's van parkeerbeheer. Nowood groef maar weer eens in de stapel artikelen uit de roddelbladen. Vermeende affaires met Richard Gere, Cindy Crawford, Francois Boulangé, Pierre Kartner, Sharon Stone, Toots Thielemans, Lady Diana... met wie eigenlijk niet? Nowood leunde achterover, sloot zijn ogen en dacht aan het moment toen ze zich op het strand voorover had gebukt om een schelp op te pakken. Ze had hem net lang genoeg de gelegenheid gegeven om te zien dat ze een wollen Triumph-onderbroek droeg, model 1934, zo eentje die zijn oma nog in de kast had liggen. Het zweet brak Nowood weer uit toen hij er aan dacht.
Plotseling rinkelde de telefoon vlak naast hem. Hij schrok. Harder dan de bedoeling was antwoordde hij: "Nowood!"
"En, ben je al wat meer over me aan de weet gekomen?", vroeg de duivel herself met een lief onschuldig stemmetje.
Nowood was niet eens verbaasd. "Hoe spreek je Björkfrida uit?"
"Voor jou is het C.C., dat weet je toch?"
"OK C.C., ik heb een adviesje voor je. Probeer wat te slapen en neem morgen het eerste vliegtuig naar Reykyavik. We zijn ze aan het insluiten. En je vader krijg je er toch niet mee terug."
"Misschien... Zeg Nowood?"
"Mmm?"
"Kom hier naar toe voor een borreltje. Huis ter Duin. Ik kan niet slapen, en ik heb je nog wat te vertellen."
Nowood voelde zich bezwijken. Hij zei nog: "En dat kan niet over de telefoon?"
"Nee. Het is absoluut noodzakelijk dat ik het je van dichtbij vertel."
Ze verbrak de verbinding. Nowood zuchtte eens diep, stond op, verliet het kantoor en reed de donkere nacht in. Naar Huis. Huis ter Duin, om precies te zijn.


 

14

De man in de lange jas met de opzichtige pet en zonnebril nam een pakketje aan en moffelde wat geld in de hand van de dealer. De hele transactie duurde niet langer dan een halve seconde, en wie er onoplettend langsliep zou er niets van gezien hebben. Het toeval wilde echter dat twee mannen vanachter een reclamebord precies volgden wat er hier gebeurde.
Daarna liep de man in de lange jas naar een kluis ver achterin de stationshal, deed zijn jas uit, zette pet en bril af, sloot de kluis en verscheen als topaccountant Wim Generaals aan de wereld. Met gezwinde pas zette hij koers naar het beursplein. Het kostte zijn achtervolgers moeite om hem bij te houden. In het WTC-gebouw ging hij de lift binnen. Het bord boven de ingang stond binnen twee tellen op 75.
Zijn achtervolgers glipten een andere lift in en vonden de 75 ook. Twee tellen later kwam de lift tot stilstand op de hoogste etage van het WTC. Nog wat draaiierig liepen ze de hal in en botsten tegen een ranke receptioniste op.
"Kan ik wat voor u doen, heren?" Ze verbaasde zich over de slordige kleding van deze twee mannen.
"Jawel. Absoluut." Rudy was even van zijn a propos gebracht door de prachtige groene ogen van het meisje. Uiteindelijk zei hij: "We...- we willen je baas spreken, meneer General."
Het meisje lachte even, en vervolgde op een professioneel toontje: "U bedoelt meneer Generaals! Helaas, hij kan absoluut niet gestoord worden."
Rudy hervond zijn a propos: "Luister 'ns, honey, zeg 'm dat er twee oude relaties dringend met hem willen spreken."
Ondertussen had Freak het meisje nog verder schrik aangejaagd door haar rinkelende telefoon aan te nemen. "Met wie? John van D.? Wanneer? Nou, wat mij betreft mag je hem over 5 minuten voorrijden. Meneer Generaals wil hem snel hebben. Juist. Hij wacht u op bij de ingang. Prima. Tot zo."
De groene ogen van het meisje schoten gif. "Wat denkt u..."
"Wij denken niet, wij doen", zei Freak, terwijl hij de glazen deuren forceerde en met grote passen de kantoortuin binnenliep. Rudy volgde in zijn kielzog. "General! Kom maar tevoorschijn! Tijd om je harempje te verlaten!"
Links en rechts sprongen de meisjes verschrikt op van hun bureaus. Rudy greep er een, een donkere, bij haar welgevormde nekvel. "Waar zit je baas?" Een hysterische gil diende als antwoord. De meisjes renden in paniek het kantoor uit. Een alarmbel rinkelde. Het negerinnetje kon alleen maar richting toiletten wijzen. Rudy liet haar los en spurtte met Freak naar het herentoilet. Het zat op slot. Freak zei beleefd doch dringend: "Doe open, General, of we maken bekend wat je bij je hebt!"
Het bleef even stil op het toilet. Daarna werd er doorgespoeld en ging de deur open. Een lijkbleke General glimlachte flauwtjes: "Dag jongens. Hoe is het ermee? Wat zou ik bij me moeten hebben?"
Freak gromde: "We moeten praten. Zet dat alarmsyssteem af en zet die kippetjes van je weer terug achter hun bureaus."
"Eeh.. jaja, natuurlijk."
"En nog iets, beste vent", zei Rudy. Veeg je neusgaten af. Je zou toch niet willen dat..."
"Nee, nee", zei The General paniekerig, terwijl hij een design zakdoek opviste. "Maar wat willen jullie van me?"
"Kom mee naar beneden. De bolide wacht op ons."
Toen de drie mannen de gang opkwamen en ze het angstig bijeengeklitte hoopje personeel zagen, zei The General, iets te bibberig om het routineus te laten klinken: "Hup dames, aan het werk. Ik laat mijn relaties even uit. En laat het alarm voortaan met rust."
Mompelend liepen de dames terug de kantoortuin in, terwijl The General met zijn relaties de lift in stapte. Eenmaal buiten gekomen kwam John van D. net in een gloednieuwe Cabrio aanscheuren.
"Ah, Wim! Hier is-t-ie dan. Veel plezier er maar mee, ouwe snoeperd! Hahaha! Enne, het komt wel goed, toch?"
"Ja hoor, zei Wim vermoeid, "het komt allemaal goed."

Rudy dook snel achter het stuur, en Freak nam naast de General plaats op de achterbank. Toen ze nog geen tien meter weg waren zei The General: "OK jongens, jullie hebben me. Ik doe mee met whatever jullie van plan zijn. Maar dan houden jullie je mond, toch? Ik bedoel, je begrijpt..."
Freak glimlachte: "Wij begrijpen."
Twee minuten later stopten ze in het Kralingse bos voor een fraai vrijstaand herenhuis. The General opende de deur en ging Freak en Rudy voor naar de ruime woonkamer. De ramen gaven uitzicht op een ruim zwembad achter het huis, waar een vrouw met een badmuts op baantjes aan het trekken was. Om het zwembad lag een collectie pikhouwelen. Aan de muren van de kamer was een bonte collectie Turkse tapijten bevestigd. Boven de open haard hing een reusachtige foto van een man en een vrouw die uit een modderbad kwamen, onherkenbaar door de smurrie. In de hoek van de kamer stond een fraaie Steinway.
"Speel 'ns een riedeltje." Freak zei het als een bevel.
The General keek bezorgd richting zwembad en zei: "Ja jongens, 't is al weer een poosje terug natuurlijk... en mijn vriendin houdt meer van Richard Clayderman en zo, dus ik weet niet of..."
"Kom op, spelen! Geen glad gepingel, weet je nog?"
Eerst aarzelend, maar allengs enthousiaster kwam uit die Steinway het geluid dat De Put gedragen had, de Wall of Sound die de composities van Freak en Rudy altijd van een keurmerkstempel had voorzien. Freak en Rudy keken elkaar tevreden aan, grepen wat Ouagadougouaanse bongo's van de schoorsteenmantel en begonnen als wilde derwishen door de kamer te dansen, terwijl The General helemaal opging in zijn spel, dat nog niets van zijn intensiteit verloren bleek te hebben.
Opeens klonk er een ijselijke kreet door de kamer: "Wim!" En nog eens: "Wimpie!" The General verstijfde achter de piano, terwijl Freak en Rudy hun Ooh-Ooh-koortje nog even voortzetten, geheel in beslag genomen door het pulserende voodoo-ritme.
"Wimmeke! Stoute jongen! Hou daar onmiddellijk mee op! Je weet dat ik dat niet wil hebben!"
Ook Freak en Rudy verstijfden nu, en keken met grote ogen naar de vrouw die deze sessie verstoord had. Ze was uit het zwembad gekomen, en had een familiepak Omo Power neergezet. Ze droeg een ouderwets model bloemetjesbadpak. Ze had haar badmuts afgezet, en schudde haar lange blonde haren in het rond. Haar gezicht stond op onweer. Ze keek naar The General, en toen naar zijn twee gasten. Daarop gilde ze: "Oh nee toch... nee toch!"
Nu was het Freaks en Rudy's beurt om een keel op te zetten. Het had ze enige seconden gekost, maar nu zagen ze wie ze hier voor zich hadden: "Great Speedballs of Fire! Sandrita!!"
Binnen een seconde waren Freak en Rudy het huis uit gevlucht. De sleuteltjes van de Cabrio zaten gelukkig nog in het contact.


 

15


Freak in 1994, ten tijde van de comeback 

Tussen de verlepte geraniums van Big Bens flatje zag Freek de treinen op en neer daveren. Zijn gedachten waren ver weg, ergens in het onafgebakende veld tussen femmes fatales en Fender Flat-tops. Terwijl hij nog een mok heerlijke koffie uit de cafetière nam zei hij, gemaakt matter-of-factly, tegen Rudy: "Ik had nooit gedacht Sandrita nog eens in dat badpak te zien."
Rudy grinnikte: "Het was een cadeautje van jou, toch."
"Ja. Ik had haar zo goed als in het huwelijksbootje."
"En, heb je er nu achteraf spijt van?"
Freak dacht even na. Het was duidelijk dat hij elk woord op een goudschaaltje woog. Maar net toen hij zijn mond open wilde doen, stormde Big Ben de kamer in, met wat broodjes en de ochtendkrant.
"Jongens, inpakken maar! Over twee minuten rijden we. Jullie gaan een tijdje undercover bij m'n ouders, ergens in het Nederdietse niemandsland."
Freak en Rudy keken hem aan met wijd opengesperde ogen. "Man, waar... waar bazel je in vredesnaam over?"
Big Ben smeet de ochtendkrant op Rudy's schoot: "Hier, lees maar. Met koeieletters op de voorpagina."
Met verschrikte ogen zagen Freak en Rudy de krantenkop. Daarna lazen ze met grote gretigheid het artikel:

Aanwijzingen voor op handen zijnde reünie DE PUT
VRIJGELATEN FREAK LAAT SPOOR VAN VERNIELING ACHTER
-door Geert Duynstee-
AMSTERDAM, 17 maart 1994 - Naar nu pas bekend is geworden is Swinging Conimex, beter bekend onder zijn artiestennaam FREAK, de beruchte ex-gitarist van De Put, op vrijdag 9 maart jl. uit de penitentiaire inrichting Bijlmermeer ontslagen. Volgens aanwijzingen van een getuige lijkt de hereniging van het grootste Nederlandse exportsucces aller tijden na de tulp nog slechts een kwestie van dagen.

-Exclusief-

Exclusief voor de ECHO vertelde getuige Annie, tot voor kort werkzaam in een Hoofdstedelijk sigarenmagazijn, over haar ontmoeting met FREAK. Deze vond plaats rond een uur of vijf 's middags, op 9 maart, de dag dat hij werd vrijgelaten. "Ik weet zo zeker dat het FREAK was, omdat ik op dat moment bij toeval een omschrijving van De Put tegenkwam in een kruiswoordraadsel. Toen ik opkeek stond hij voor mijn neus. Hij was nog geen twee minuten buiten toen de politie een inval deed en mijn baas arresteerde.
"Later zag ik hem weer, in gezelschap van die andere (het gaat hier om Rudy-GD). Ze reden bij mij de straat in. Ik was doodsbenauwd, dacht dat ze me wilden vermoorden. Ik kon nog net uitwijken, en hun auto ramde de glasbak. Daarna ontvoerden ze mijn buurman en verdwenen ze."

-Vragen-

Tot zover het relaas van de nog duidelijk geschokte Annie. Haar getuigenis roept een aantal vragen op. Ten eerste: bestaat er verband tussen Freaks bezoek aan de sigarenzaak en de politie-inval? De politie wenst over deze zaak geen informatie te geven, maar uit betrouwbare kring vernemen wij dat de bewuste zaak vaak contacten had met Latijns-Amerikaanse koeriers. Vandaar het opschrift op het zonnescherm: 'Cigaros Autenticos'. In het geheugen springt meteen het zweem van poederachtige activiteiten dat altijd om De Put heeft gehangen.
Vraag twee: Is het waar dat Rudy, boegbeeld van De Put, de man die tien jaar geleden ontvoerd werd en die door het opsporingsteam allang was opgegeven, nog leeft? En zo ja, hoe is het mogelijk dat Freak en hij elkaar weer gevonden hebben? Als Annies verhaal klopt, roept dat des te meer vragen op.
Vraag drie: Waarom de aanslag op Annie? Wilde Freak misschien de enige getuige van zijn terugkeer om zeep helpen? Ook hier passen slechts gissingen.
Vraag vier: Waarom hadden Freak en Rudy het voorzien op Annies buurman? Het antwoord zal vele lezers schokken: Het gaat hier om Big Ben Trucking Driver, zoals hij in de transportwereld bekend staat. Bekender is hij waarschijnlijk nog als ex-chauffeur en klusjesman van... De Put.

-Moreel verval-

Wat ook vragen oproept is de recente wending in Big Bens leven. Enkele maanden geleden verliet hij zijn lieftallige vrouw Estella diTania. Fotografen troffen haar aan in de buurt van Rotterdam CS, waar ze verklaarde naar iemand op zoek te zijn. Op suggesties dat ze op zoek was naar haar echtgenoot wenste ze niet te reageren. De verbeten trek om haar mond sprak echter boekdelen.
Maar de grootste vraag, en die gaat ons allemaal aan, is uiteraard: Wat hebben de heren deze keer voor ons in petto? Staan we aan de vooravond van een hereniging van De Put? Gaan we een nieuwe periode in van decadentie, indolentie en moreel verval van de jeugd? Van massa-arrestaties en florerende poeder-imperia? De tijd zal het leren. Wij vrezen het ergste.

*********************


Een half uur later reden Big Ben, Rudy en Freak in Big Ben's grote truck richting oostelijk grensgebied. Onderweg namen Freak en Rudy voor het eerst in jaren de krant eens door. Vooral de val van de muur en de nieuwe toernee van de Rolling Stones deed ze kreten van verbazing uitslaan.
Maar meer nog leken ze onder de indruk van de scheiding van Diana en Charles en een plotselinge Turkse invasie van een aantal Griekse eilanden.
"Zeg Big Ben, stop 'ns bij het volgende tankstation. Ik moet even bellen", zei Freak, terwijl zijn oog viel op een bijzonder smaakvolle foto van Diana alleen op vakantie.
"Anders ik wel", zei Rudy, terwijl hij nauwkeurig de zwarte lijnen be- studeerde langs welke het Turkse leger optrok richting Alonissos.


 

16

Fragment uit een telefoongesprek, internationaal, collect call, vanuit cel HY 7865 te Hoevelaken (G), Holland, naar Highgrove, Devonshire, Engeland.
Bron: Dienst M15
Tijdstip: 17-3 1994, 10.32 uur

Prinses Diana: ...dat je zou bellen. O, hoe is het toch met je?
Freak: Dat kan ik beter aan jou vragen.
PD: Ach nee, gekkie. Je bent vrij! Ik heb het bijgehouden in mijn agenda.
F: Helaas ben je niet de enige. Het hele land weet het nu. De persmuskieten brengen het vandaag op de voorpagina.
PD: Maar dat is toch niet zo erg?
F: Misschien niet, maar er is ondertussen al weer van alles aan de hand.
PD: Zeg het me, alsjeblieft. Misschien kan ik helpen...
F: Nou... mijn oude school is afgebrand, en ik heb beloofd binnen een maand met het geld aan te komen voor de wederopbouw. Daarom heb ik me weer ingelaten met wat poederjongens om gauw het geld te verdienen, maar onderweg liep ik Rudy tegen het lijf. Op zijn hoofd staat ook nog een prijs, en ik heb zo'n idee dat de politie achter ons aanzit. We zijn De Put weer aan het samenbrengen om het geld te verdienen, maar je gelooft het niet...
PD: Wat, Freak? Zeg het me!
F: Mevrouw Poederberg trekt in mijn badpak baantjes in het huis van een schizo accountant die vroeger onze pianist was!
PD: Freak! Je klinkt alsof je hulp nodig hebt! Laat mij je het geld geven!
F: O nee, geen sprake van. Daar komen ze gauw genoeg achter. Ik wil je alleen maar weer eens zien. En een beetje gauw, Diana. Ik heb je blauwe bloed gemist, weet je.
PD: Oh alsjeblieft... Als ik je hoor ben ik al bang dat ik zwanger raak.
F: Als deze telefoonlijn een beetje verder ontwikkeld was, dan zou weinig me kunnen tegenhouden.
PD: O, dat lijkt me geweldig. O Freak, je weet niet hoe graag ik je receiver zou willen zijn.
(.....)
F: Luister... ik heb nu weinig tijd. Ik ga een paar dagen undercover. Ik bel je zodra ik weet waar we gaan optreden.
PD: Bel me dan snel. Ik zal wachten, dag en nacht, naast de telefoon.
F: Het is allemaal erg gecompliceerd nu, deze hele situatie. Maar in gedachten ben ik bij je.
D: Ik ook bij jou, schat. O, ik smelt voor je als het klontje in mijn thee. F: Ik zou best een suikerklontje in jouw thee willen zijn. Lijkt je dat lekker?
PD: Hou op, alsjeblieft.
F: Denk daar maar aan bij ieder slokje dat je neemt. So long, honey.
PD: Goodbye, Sugar.


 

17

Dr. Korfff waarschuwt voor ernstige gevolgen mogelijke hereniging
DE PUT ONDERMIJNDE VOLKSGEZONDHEID

-door Geert Duynstee-

AMSTERDAM, 17 maart 1994 - Na het baanbrekende artikel in de ECHO van gisteren is er een niet aflatende stroom gebeurtenissen rond de op handen zijnde hereniging van DE PUT op gang gekomen. Onze Rotterdamse correspondent meldde dat Freak en Rudy zijn gesignaleerd in het gezelschap van een derde persoon, met wie ze ver boven de maximumsnelheid door Rotterdam reden. Het gaat hier om topaccountant Wim G., die, naar gistermiddag door zijn zuster bekend is gemaakt, in zijn vorige leven bekendheid heeft verworven als niemand minder dan The General.

-Blondine-

Gisteravond laat is deze persoon aangehouden door de marechaussee op vliegveld Zestienhoven, met een enkele reis Izmir in zijn hand, en een nog onbekende blondine aan zijn arm. G. bleek zijn dienstplicht nog te moeten vervullen, maar volgens een dienstdoende beambte sloeg de verdachte tijdens een routineverhoor aan het praten over andere zaken, waardoor zijn voorlopige hechtenis nog wel even verlengd zal worden. Het onderzoek in deze zaak staat onder leiding van de inspecteurs Bowood en Nowood.

-Discussie-

Parallel aan deze nieuwe ontwikkelingen is de discussie over een mogelijke terugkeer van De Put aan het sterrenfirmament op landelijke schaal losgebarsten. Twee van de belangwekkendste stemmen in deze discussie zijn ongetwijfeld die van Dr. Ed Korfff, vooraanstaand hersenchirurg en auteur van het boek "De Massale Waanzin", dat handelt over de medische gevolgen van massahysterie, alsmede die van de bekende socioloog drs. Eduard van der Wal, destijds nauw betrokken bij het fenomeen "Put".
"We mogen en moeten "De Put" als medisch verschijnsel niet bagatelliseren", zo begint Dr. Korfff, gezeten in zijn ruime werkkamer. "Tijdens veldonderzoek voor mijn vorige boek bleek onder de volgelingen van deze groep het verschijnsel 'behavior duplication' in sterke mate voor te komen. Dit wil zoveel zeggen als het klakkeloos imiteren van het gedrag van een idool. In het geval van De Put betekende dat een massale vlucht van grote groepen jongeren in excessief Spa Rood-gebruik, zelfs tot na mijn onthullingen over het gevaar ervan. Ook vertoonde de verkoop van All met TAED-systeem een stijgende lijn tijdens de gloriedagen van De Put, en zat het land tot twee weken na de ontbinding van de band zonder smartlapjes.

-Oerknal-

"Nu zult u misschien denken dat dit verschijnselen van tijdelijke aard zijn. Niets is minder waar; de marine heeft sinds medio 1983 grote moeite met het vinden van personeel geschikt voor het bedienen van de Sonar-apparatuur. Herinnert u wat er medio 1983 plaatsvond? Toen was de Put hoofdact op het Terschellinger Oerknal-Festival, waarbij ze het Stryper Kerkhofje opbliezen. Dit heeft honderdduizenden jonge trommelvliezen blijvend beschadigd.
"Een groter probleem vormt het sinds 1984 gesignaleerde hogere aantal dysfuncties van de linker-hersenhelft, zeg maar het rationele deel van ons brein. Tot mijn spijt heb ik moeten constateren dat bij met name jongeren de afname van de rationaliteit gepaard gaat met een sterker optreden van de rechterhelft, hetgeen resulteert in bandeloos en onverantwoordelijk gedrag. Dit is een ontwikkeling waarvan De Put aan de wieg heeft gestaan, en die tegenwoordig zo wild om zich heengrijpt dat ik me afvraag hoeveel van uw lezers dit artikel nog zullen begrijpen."

-Fin de siècle-

Als ik drs. Eduard van der Wal, oud-voorzitter van de werkgroep "Samenwonen in de Scholengemeenschap" en tegenwoordig als socioloog verbonden aan de Universiteit van Amsterdam, op de hoogte breng van de nieuwe activiteiten aan het Put-front, slaakt de bebaarde wetenschapper een diepe zucht die lang nagalmt in zijn verbouwde grachtenpand: "Weet u, het moment had niet beter gekozen kunnen worden door de groep. In het grote zwarte gat dat het Christendom heeft achtergelaten, in deze woestenij die onlosmaklijk is verbonden met het fin de siècle, omarmen de mensen alle symbolen die staan voor vertrouwde waarden. Kijkt u naar de absurde blijken van onvoorwaardelijke devotie, met name onder intellectuelen, aan overschatte instituten als Ajax; denkt u aan de gestaag toenemende vreemdelingenhaat, met name de haat tegen onze oosterburen, denkt u ook aan de opkomst bij de laatste Europese Verkiezingen; De Put zal voorzien in de vraag naar "Eigen Haard, Goud Waard", "Oost West, Thuis Best". De Put zal de heimwee die er vooral onder 25-plussers leeft naar die onbezorgde jaren tachtig maximaal kunnen uitbuiten. Waar ze 10 jaar geleden nog in de periferie van de Nederlandse samenleving voor wat stormpjes zorgden, is hun bedje nu gespreid, en kunnen ze direct plaatsnemen in het machtscentrum van dit naar nieuwe idolen hongerende land."
Beide wetenschappers zijn het geheel eens met mijn constatering dat de Nederlandse samenleving de komende weken een aantal harde klappen zal moeten incasseren. "En eerlijk gezegd twijfelen zowel collega Korff als ikzelf eraan of wij als samenleving nog wel over voldoende incasseringsvermogen beschikken", zo besluit Van der Wal. Nederlanders, u bent gewaarschuwd.

***************************


 

18

De Nieuwe Maas lag te bakken in de late zon. Vanuit zijn kantoor op de 24e verdieping van het Nedlloyd-gebouw keek Albino hoe twee sleepbootjes een machtige mammoettanker de Zalmhaven binnensleepten. Eigenlijk was hij behoorlijk uit zijn humeur. Het was dan eindelijk gelukt om een grote vis, een A-merk, als klant binnen te halen, en juist nu moest hij met zijn vriendin mee naar de bruiloft van een oud-tante van haar, die bovendien nog non was ook.
Veel liever dan dat had hij vanavond nog met zijn art-director overlegd hoe de verpakking van Nutricia-babyvoeding eruit moest gaan zien; hij had de hele dag onder stier Herman gelegen voor een paar fantastische foto's. Maar iedereen in de Rotterdamse Society wist dat Albino, als puntje bij paaltje kwam, niet veel te vertellen had in zijn relatie. Dus zou hij vanavond nog naar het feestje van zijn schoonfamilie afreizen, en hoopte maar dat zijn smetteloos witte pak ondertussen weer smetteloos wit gestoomd was bij zijn vaste stomerij "Ton Rond".
Nadat Albino uit de gevangenis was gekomen, jaren geleden alweer, was hij vastbesloten iets van zijn leven na De Put te gaan maken. Albino was al zover losgeweekt van de muziek, dat hij een solocarrière niet meer als een serieuze optie zag. In de nor had hij voldoende tijd gehad om de hele grafische afdeling van de bibliotheek door te nemen, en tijdens "creatieve therapie" had hij hard gewerkt aan zijn handvaardigheden.
Albino was er tijdens de Put-processen nog genadig afgekomen; hij was uiteindelijk alleen veroordeeld voor het mishandelen van zijn twee poezen, ironisch genoeg iets waaraan hij zich nooit schuldig had gemaakt, misschien alleen in die zin dat hij de beesten tot in het onmenselijke verwend had. Hiervoor had hij dankzij opperrechter Bor een jaartje moeten brommen. Maar eenmaal buiten de poorten had hij deze periode al grotendeels verwerkt, omdat hij in de Ouders van Nu gelezen had dat een frustratie je creatieve vermogens meer uitput dan vergevingsgezindheid.
Zo was hij voor zichzelf begonnen met 2000 geleende pegels, aanvankelijk in een achteraf-kantoortje in Rotterdam-Zuid, maar al gauw erkende de Rotterdamse vormgeefchic zijn kwaliteiten, en verhuisde het kantoor naar de City. Albino maakte daar lange dagen in zijn kantoor; 's morgens om 7 uur was hij de eerste die zijn Mac aandeed, en 's avonds gebruikten de schippers op de Maas het licht uit zijn raam als baken.
Nog maar heel zelden dacht hij terug aan zijn dagen als theekistplukker bij De Put. En omdat hij zo ontzettend hard had moeten knokken om een bestaan op te bouwen na De Put, wilde hij eigenlijk ook niet meer herinnerd worden aan die wilde jaren. Sommige van zijn makkers van het eerste uur verdachten Albino er echter van dat dit stilzwijgen niet zozeer voortkwam uit zijn jaartje in de lik, als wel uit het feit dat het hem nog steeds dwars zat dat Rudy en Freak tijdens verschillende optredens de stekker van zijn basversterker uit het stopcontact hadden getrokken, vlak voor hij aan z'n virtuoze bassolo zou beginnen.

Albino's geruchtmakende verhouding was zo'n 3 jaar geleden begonnen, en was vanaf de eerste nacht het gesprek van de dag geweest in de design-scene. Albino was toen voornamelijk bezig zich via feestjes en recepties een naam en een praktijk te verwerven. Hoewel het eigenlijk veel te duur voor hem was had hij toen een kaartje gekocht voor het AIDS-benefietgala in Ahoy', waar een optreden van de Zangeres Zonder Naam verkleed als Freddie Mercury tot een van de hoogtepunten van de avond zou uitgroeien. Albino was hier, net als alle overige aanwezigen, echter helemaal niet in geïnteresseerd; hij wist dat hij daar aan tafel kon zitten met een groot aantal potentiële opdrachtgevers.
Het zou allemaal anders lopen; die avond kwam hij aan tafel terecht bij het Zweeds-Amerikaanse fotomodel Judy Besselino, en het was gelijk liefde op het eerste gezicht. Nog die nacht had hij haar meegenomen naar de "Wim Crouwel"-suite in het Park Hotel, een nacht die hij overigens abusievelijk voor fiscaal aftrekbaar gehouden had. Uiteindelijk had hij tegen zijn wil zijn oude Put-collega The General ingeschakeld, die het voor elkaar gekregen deze liefdesnacht als 'representatiekosten' op te voeren.
Aanvankelijk hadden Albino en Judy hun relatie nog geheim willen houden, maar toen Besselino regelmatig gesignaleerd werd in zijn appartement aan de Maas werden de eerste publicaties voorzichtig afgedrukt in Privé en Story. Weekend probeerde daarop de schade in te halen met een serie foto's waarin te zien zou zijn hoe Albino en Besselino in haar open Ferrari op de motorkap de liefde bedreven, maar Judy's advocaat had met een tijdig kort geding ernstige schade voor het koppel kunnen voorkomen. Overigens bleek tijdens de zitting dat de retoucheerafdeling van Weekend aan het werk was gegaan met foto's uit 1960, en dat het hier ging om Henk Binnendijk en Fred Oster.
Dit incident deed de glamour van het koppel Judy-Albino alleen maar heftiger glimmen. Al jaren waren zij het meest gefotografeerde stel van de Maasstedelijke happy few geweest. Zo waren Adam Clayton en Naomi Campbell eens onder de voet gelopen door horden uitzinnige fotografen die een glimp wilden opvangen van het bezoekje van Judy en Albino aan het filmfestival van Rotterdam. Toch was het het afgelopen jaar allemaal wat minder gegaan. Ingewijden wisten dan ook dat Albino groen en geel van jaloezie zag toen hij er achter kwam dat Besselino af en toe een slippertje maakte met een veelbelovend chirurg die zij in de trein had ontmoet. De goddelijke benen van Besselino maakten dat hij haar toch altijd weer vergaf.
Terwijl Albino dit alles overdacht, ging de deur van zijn kantoor open. Daar was Besselino, in een wolk van levenslust en pure vrouwelijkheid. Ondanks het feit dat de jaren voor haar al begonnen te tellen nam haar jeugdige uitstraling eerder toe dan af. "Oh, mon schatje", zei ze, terwijl ze Albino vol op de mond zoende, "always busy with le travail! Come on, il faut que nous hurry a bit. The plane nous attend. You don't want to miss le mariage van een oude non..."
Albino zuchtte en nam Judy bij de arm. Ze verlieten het kantoor, en Albino startte zijn open BMW. Hij had zijn radio nog niet aangezet, of hij vernam dat de hereniging van De Put op handen was. "Holy Beans!", riep hij, terwijl hij ongecontroleerd naar de linkerbaan zwenkte. "The bloody werewolf is free again!" Besselino, die dit soort taal niet van hem gewend was, veerde op; eindelijk straalde Albino eens wat mannelijks uit.

Het weekendje in de zompige moerassen van het Nederdietse niemandsland, waar men leeft in zalige onwetendheid van wat er in het Wilde Westen gebeurt, had Freak en Rudy goed gedaan. Terwijl Moeder Trucking Driver de ene na de andere kop overheerlijke chocolademelk had geproduceerd, verpoosden Freak en Rudy zich in het tuinhuis, waar ze hard bezig waren hun nieuwe repertoire bij te schaven. Big Ben lag de ganse dag onder zijn truck te sleutelen, en als hij even pauzeerde was het wel om zijn vader te helpen bij het bouwen van een "Accordeocipède": een fiets met als stuur een trekharmonica. Het was niet verbazingwekkend dat zulk een creatieve omgeving de getormenteerde geesten van Freak en Rudy goed deed. 's Avonds gingen ze met Big Ben incognito naar de dorpskroeg, waar ze met de leden van Normaal een keutje legden en plannen maakten voor de nabije toekomst, die, daar waren ze het over eens, er al met al best zonnig uitzag.
Zo kwam het dat ze vol frisse moed de daaropvolgende maandag terugreden naar Amsterdam in Big Bens opgekalefaterde truck. Daar pikten ze de Testarossa op, en zonder een centje pijn reden ze hem naar de dealer waar Freak tien jaar geleden zijn oude grijze Chevrolet had moeten achterlaten. De dealer, die nooit veel aan de Chevrolet gedaan had en hem als een soort curiosum in zijn showroom had gezet, ging zonder veel morren akkoord met de wagenruil, waarbij hij Freak ongevraagd nog een aantal ruggen toestopte, met de woorden: "Hier, vogel, pak an. Ik ken niet tegen slechte zakenmannen."
Toen Big Ben de Chevy net de hoek om had gestuurd, kwam een speciaal arrestatieteam met Bowood en Nowood ze tegemoet rijden. Even sloeg Freak en Rudy de schrik om het hart toen ze in een glimp het speurdersteam herkenden, maar deze hadden geen oog voor hen en reden met verbeten gezichten verder naar de garage om de hoek. De daar aangetroffen Testarossa werd als belangrijk bewijsstuk in beslag genomen, en de dealer moest onder luide protesten een aantal nachtjes gaan brommen.

Freak was maar wat blij zijn goeie ouwe '59 Chevy weer onder zich te hebben, en dat The Old Lady weer 'alive and kicking' was werd die dag menige weggebruiker op de A4 duidelijk. Met Big Ben, die genoeglijk een sigaartje rookte achter het stuur, en twee verwaaide, vroegoude koppen naast hem, zoefde de oude machine naar Rotterdam. Omdat de voorbank meer weghad van een Chesterfield bankstel konden ze met z'n drieën naast elkaar zitten en de tactiek bepalen om Albino te overtuigen weer terug te keren in de band.
Eenmaal in Rotterdam aangekomen parkeerde Big Ben, die de roddelbladen goed had bijgehouden en dus precies wist waar Albino werkte, de Chevy voor het Nedlloyd-gebouw -de portier die bezwaar kwam maken kreeg een Fuck Off naar zijn hoofd- en ze stapten in de lift, die ze naar de 24e verdieping bracht. Albino was net in bespreking met Gerrit "Toekan" van der V., over een nieuwe huisstijl voor zijn restaurantjes, toen zijn secretaresse dit onverwachte bezoek aankondigde. Hij kon gelukkig zijn gast met een smoesje naar de luxueuze wachtruimte loodsen, en kwam net op tijd in de kamer van zijn secretaresse om veel onheil te voorkomen. Big Ben was net druk doende om de as van zijn Havanna op het zijden Pakistaanse tapijt te laten druppelen, terwijl Freak, die sinds de Bijlmerbajes niet meer tegen airco-ruimtes kon, bezig was een raam uit zijn sponningen te trappen.
Rudy had de secretaresse van Albino ontdekt, en met name haar schitterende benen die onder een speciaal vormgegeven tafeltje bijzonder mooi uitkwamen. "Ik zie dat alles hier design is", zei hij met de ogen strak op haar bruine stelten gericht, waarop zij koket begon te giechelen. Dat irriteerde Freak, die nooit direct wist wat hij tegen vrouwen moest zeggen. En dus richtte hij zijn agressie op Rudy: "Shitscraping Shoes, Rudy, hou nou eens op met dat geflikflooi. Ben je je droom dan vergeten? We zijn op een heilige missie! Bovendien mogen die benen dan design zijn, er ligt zo weinig hout voor de deur dat je er geen open haard mee aan zou kunnen krijgen."
Rudy kon het hierna natuurlijk schudden en verlegde zijn aandacht nu maar richting Albino, op de voor hem karakteristieke wijze: "Hee man, ouwe burgerklootzak, we komen je bevrijden uit je treurige idiosyncrasie, old gringo! Om kort tegaan: we zijn de band weer bij elkaar aan het brengen, niet voor de poet, maar om die ouwe College Hall weer op te bouwen. Fijn dat je meedoet." Albino, die net achter de rug van Rudy de brede gedaante van Freddy Heineken zag binnenkomen, die zou komen praten over het rechtzetten van de L in het logo, drukte Rudy een papiertje in de hand en zei: "Hier treed ik vanavond op met mijn gelegenheidscombo, kom daar maar naar toe voor een goed gesprek. En nu ophoepelen, langharig werkschuw uitkeringstuig!"
Rudy las verbouwereerd het goudgerande papiertje. Er stond:

Club Aznavour
Soirée Dansante - Members Only
With:
Albino & the Cleverbeans

Die avond reed er een Chevrolet langzaam voorbij de Rotterdamse diergaarde Blijdorp. In het voormalige apenverblijf was het een drukte van belang. Taxi's en limo's reden af en aan, heren in smoking en dames in avondtoiletten gingen in groten getale naar binnen. In trendy neon letters stond er op de gevel: 'Aznavour'. Freak gromde: "Leuk designtje. Wie zou dat gemaakt hebben?"
Rudy stapte uit, liep resoluut op de ingang af, wisselde wat woorden met de hostess en liet het goudgerande papiertje aan haar zien, waarop ze glimlachte. Onderwijl waren Freak en Big Ben naar binnen geglipt. Pas na twee uur dubbele whiskies hijsen op de huisrekening van Albino werd de band aangekondigd. Ondertussen had Rudy een kauwgombal doormidden gebeten, en Freak was op het toilet in hoog tempo enige Pepsi's gaan consumeren. Het enige wat ze nog nodig hadden om goed opgefokt te raken waren foute pakken en rechts gemompel. Welnu, de zaal stond blauw van de foute pakken en het rechtse gemompel. Verwachtingsvol bestelden ze nog maar een Jack Daniels.
Albino & the Cleverbeans zetten in met hun succesnummer, de oubollige meezinger "Wipe Them Worries Away", om daarna door te gaan met een Sesamstraat-medley. Toen ze daarop een liedje uit Grease inzetten werd het Rudy te machtig. Hij stormde het podium op, en voordat de bewaking kon toeslaan griste hij één van de Cleverbeans een gitaar uit handen. Freak maakte van de commotie gebruik door ook het podium op te klimmen. Toen de overgebleven Cleverbean weigerde zijn microfoon af te geven, sloeg Big Ben hem dreunend tegen de grond.
Rudy draaide wat aan de knoppen van de gitaarversterker, en zette aan voor wat de mooiste versie van "Beste Buren" zou worden die de wereld ooit gehoord had. Albino vergat zijn dwalingen en gooide zijn basgitaar in de strijd, Freak blèrde de longen uit zijn lijf en Rudy gaf riffs weg aan iedereen die zich maar aan de duivel over wilde leveren. De foute pakken verlieten in paniek het gebouw, terwijl de krokodillen uit het aanpalende badhuis zich begonnen te roeren en zelfs de luiaards in beweging kwamen. Het volgende nummer dat Freak begon was "Zonde, ga weg uit mijn neus", nog uit zijn blauwe maandag bij Sipke en Zijn Heilige Rockers, wat zo rauw werd gespeeld dat verschillende roofdieren uit hun kooien wisten te ontsnappen en nu vervaarlijk brullend over het dak van de club ronddreunden.
Vervolgens was de bedoeling dat "Integriteit" zou worden ingezet, omdat Albino's prominente rol in dat nummer zijn bloeitijd als invloedrijk musicus had ingeluid. Albino kreeg echter, twee tellen voordat hij zijn opzwepende basritme wilde inzetten, in de gaten dat Freak de stekker van zijn basversterker uit het stopcontact had getrokken. Uitzinnig van woede stormde hij van het podium af en liep dwars door de ingegooide ruiten naar zijn open BMW. In een wolk van smeulend rubber stoof hij weg, Freak, Rudy, Big Ben en een honderdtal Zuidchileense emoes onthutst achterlatend.
"Ezel!", riep Rudy naar Freak, hoewel het dier in kwestie nog gewoon in zijn stal honderd meter verder vertoefde. "Waarom moest je nou die stekker er uit halen?"
"Dat deden we toch altijd", zei Freak, en daarmee was de zaak afgedaan. Albino ging na dit voorval samen met Bill Wyman in een therapiegroep van Misbegrepen Bassisten, waarna hij een interview gaf aan Ischa Meijer over zijn tijd bij De Put. Daarin gaf hij Freak en Rudy impliciet de schuld van alle staatsgrepen en aardbevingen van de laatste 15 jaar. Aan het einde van het twee uur durende gesprek lag Meijer half in coma onder tafel, waarna Albino als klap op de vuurpijl op een zeurderig jonge-onderzoekerstoontje beweerde het bewijs gevonden te hebben dat zijn ex-collega's in werkelijkheid mensetende kamerplanten zijn. Helaas had RTL toen al ingegrepen met een reclameblok.


 

19

Bowood was er de man niet naar om bij de pakken neer te zitten. Waarom zou hij ook? Het leven had genoeg leuks voor hem in petto. Met zijn grote wiskundeknobbel en zijn aangeboren handigheid kon hij bij wijze van spreken al jonglerend schaakkampioen onder de grote rivieren worden, wat hem overigens al tweemaal in successie overkomen was. Vaak genoeg had hij de wat impulsievere Nowood met scherpe analyses en sterk positiespel op het goede pad gehouden. Maar zo heel af en toe waren er zaken die zelfs Bowood boven het hoofd groeiden.
Zoals deze zaak. Hij probeerde voor de zoveelste keer de feiten op een rijtje te krijgen. De kern van het probleem was dat Freak en Rudy onder hun ogen bezig waren De Put weer bij elkaar te krijgen, maar dat de sporen die ze tot nu toe gevolgd hadden ze niet naar de beide mannen hadden geleid. En al was dat het geval geweest, dan zou er nog geen enkele grond bestaan waarop ze gearresteerd zouden kunnen worden.
Maar die tijd was nabij. Want kijk eens wie ze allemaal in hun vingers gekregen hadden: Eric B., van wie het algemeen bekend was dat hij veel en vaak met De Put had samengewerkt. Maar Eric B. zweeg voorlopig als het graf, en nog voor zijn voorlopige hechtenis was verstreken hadden ze hem weer op vrije voeten gesteld vanwege het nijpende cellentekort. Dan was er Arry L., de ex-rector van de College Hall, die nu al bijna een week in een soort stuip lag op de intensive care, en uitsluitend nasale geluiden wist voort te brengen. En als klap op de vuurpijl hadden ze The General gearresteerd in het bijzijn van Sandrita Pellenberg, en hoewel The General veel nuttige informatie had verstrekt, had het in plaats van de arrestatie van De Put die van de heer John van D. opgeleverd. En Sandrita, tsja, Sandrita had er wel weer voor gezorgd dat haar niets te verwijten viel, zoals gewoonlijk. Dus Sandrita liep nu weer vrij rond.
En toen was Nowood zomaar, zonder enige aanleiding, begonnen over een Testarossa die ergens achter het Amstelstation had gestaan. Ze waren er op af gereden, en hadden daar van buurtbewoners te horen gekregen dat de vogels net gevlogen waren. Het signalement van de auto was doorgegeven aan de Amsterdamse politie, die de auto opspoorde in Motorhuis Van Bokhoven. Ook daar bleken de vogels net gevlogen, en die dealer hadden ze na een paar dagen ook moeten laten lopen. Het frustrerende was nu dat ze die Testarossa niet konden traceren. Was hij gestolen? geleend? Er zaten valse Hollandse nummerplaten op, maar niemand in Europa had de wagen als vermist opgegeven. Terwijl dat toch het eerste is wat je zou doen als zo'n pronkstuk je ontstolen zou worden.
Bowood had Nowood gevraagd hoe hij van die Testarossa afwist. De laatste had zijn schouders opgehaald met een lichte blos op de wangen. En dat stak Bowood nog het meest; Nowood voerde iets in zijn schild, en het zou hem niets verbazen als er een vrouw in het spel was. En wat hemzelf betreft: zijn kansen bij Procureur-Generaal Veraert leken er ook niet beter op geworden; bitter had ze hem te verstaan gegeven dat er eerst maar eens wat voortgang gemaakt moest worden in de Put-affaire.
Bowood voerde zuchtend alle gegevens voor de duizendste keer in in "Crimecheck". Na enkele seconden kwam voor de duizendste keer op het scherm te staan: "Arry Dubbel Spel". Bowoods vuist landde met kracht op de tafelrand. Hij stond op van zijn bureaustoel en liep de gang in voor een kop verse politiekoffie. In de kantine was het een drukte van belang. Al het personeel dromde samen om de TV. Toen Bowood op zijn tenen stond en naar het scherm keek kreeg hij een kleine schok; hij zag Freak en Rudy achter een microfoon zitten, met een horde verslaggevers om zich heen. "Hé!", riep Bowood, "waarom vertelt niemand mij iets?" Onmiddellijk piepte hij Nowood op. Geen reactie. Wel verdorie, alweer niet. Hij vroeg aan een receptioniste, die met verliefde ogen volgde hoe Freak een vraag beantwoordde, waar die uitzending vandaan kwam. "Vanuit Artis", zei ze dromerig. "Gaat u die kant uit, meneer Bowood?" Bowood gromde van ja. "Neemt u dan alstublieft zijn handtekening voor me mee, ja?"
Vloekend startte Bowood zijn auto. Op dat moment rolde er een boodschap uit zijn zax: "TV gekeken? Mijn geduld is op met jou! Je PG."

Nog nooit had Nowood zulke wilde dagen beleefd, en God mocht verhoeden dat dat nog eens zou gebeuren, want hij wist lang niet zeker of hij het een tweede keer overleven zou. Hij was in de grijpgrage handen van Björkfrida gevallen, en was daar 48 uur niet uitgekomen. Volkomen uitgewoond hing hij op een van de divans in de luxueuze hotelkamer. In de verte drong het geluid van de douche tot hem door. Besef van tijd of plaats leek niet terug te willen komen.
Deze dame hield van gevaarlijke spelletjes. Ze was zo onvoorspelbaar als het weer. Het ene moment had ze stil en gedwee in zijn armen gelegen, zogenaamd onschuldige vraagjes stellend over de zaak Freak, het volgende moment had ze hem bijna gescalpeerd met een Dinky Toy van een '59 Chevy. Hij had al zijn kracht nodig gehad om het gevaar af te wenden. En toen was ze begonnen te schelden. Dat de politie zo'n stel schurfthonden was; dat ze vergaten dat een en een twee was. Ze had hem de Dinky Toy vlak onder zijn ogen gehouden en gesist: "En wie rijden er vrij en blij rond met een ouwe Chevy onder hun kont...?" Nowood had het er benauwd van gekregen.
Hoewel hij daar nauwelijks de kracht voor had, lukte het hem de TV aan te zetten. Tot zijn schrik bleek op alle netten hetzelfde aan de hand te zijn: Freak en Rudy zaten hun verhaal te houden tegenover een horde persmuskieten. Nowood riep: "Het zijn Freak en Rudy!", en daar kwam Björkfrida naakt de douche uit gestormd. Terwijl de spetters in het rond vlogen wees ze naar het beeldscherm en begon ongecontroleerd te huilen. Daarop haalde ze tot Nowoods verbijstering een slagersmes onder het kussen waar hij even te voren nog op gelegen had, sprong in een broek en een zijden truitje en gromde: "Ze zullen het weten. Ik ga er op af! Vanaf nu doe ik het wel alleen, agentje!" En voordat Nowood iets had kunnen doen hoorde hij de Porsche al wegscheuren.
Onmiddellijk belde hij zijn collega's in Amsterdam. Hij gaf orders om de berijdster van een zwarte Porsche met IJslands kenteken, rijdende vanuit Noordwijk in de richting van Amsterdam, te arresteren; met nadruk adviseerde hij haar eerst te ontdoen van mogelijke moordwapens.


 

Big Ben keek tevreden om zich heen. Er was meer pers op de bijeenkomst afgekomen dan hij gehoopt had. De kinderboerderij van Artis werd die ochtend beheerst door de agressieve chaos van zo'n 35 filmploegen uit binnen- en buitenland. Eén telefoontje naar het ANP vanochtend was genoeg geweest: binnen twee minuten was de Telegraaf-ploeg gearriveerd, en de overigen niet lang daarna. Niemand wilde het moment missen waarop Freak en Rudy zouden aankondigen weer de muziek in te gaan.
"Maar hoe moeten we ons het nu voorstellen", vroeg Anthony DeCurtis van 'Rolling Stone'. "Gaan julie weer terug naar de eenvoud?"
Freak keek glazig voor zich uit en mompelde: "Well... de eenvoud... daar streven we altijd naar. En we komen er steeds dichterbij." CNN drong zich nog verder naar voren om dit historische ogenblik goed in beeld te brengen. Rudy nam het woord: "Beste mensen, wij gaan muziek maken, zoals we dat altijd al gewild hebben. Vergeet De Put. De Put zal nooit meer samen spelen. Maar tegelijkertijd zijn wij natuurlijk wel degenen die De Put hebben geschapen." Waarop Freak zei: "Maar nu is alles anders. En toch zo hetzelfde." Rudy glimlachte: "Dat is nu juist het leuke, snapt u wel?" Een opvallende journaliste van Cosmopolitan vroeg: "Hebben jullie er moeite mee dat vrouwen fantasieën hebben met jullie als onderwerp?" Freak trok een pijnlijke grimas: "Vréselijk veel moeite. Verschrikkelijk. Ik denk er elke minuut van de dag aan. Ik kan er gewoon niet van slapen." In de consternatie die daarop ontstond wilde RTL weten: "Wat is er waar van de verhalen over drugskoeriers en jullie betrokkenheid bij de arrestatie van The General?" Freak en Rudy vroegen tegelijkertijd, duidelijk stomverbaasd: "Hebben ze The General te pakken?"
Op dat moment greep Big Ben in: "Dames en heren, genoeg gevraagd. Graag uw aandacht voor het volgende. Op 12 april aanstaande zullen Freak en Rudy een eenmalig benefietconcert verzorgen in het Vondelpark. Aanvang is 20.00 uur, toegang is slechts een geeltje. De opbrengst van deze avond, alsmede van de CD die van dit concert zal verschijnen, en niet te vergeten de televisierechten, is bestemd voor een niet nader te noemen goed doel. Wij verzoeken u zoveel mogelijk publiciteit aan dit concert te geven."
Dat was niet aan dovemansoren gezegd. Alleen al naar de live-uitzending van de persconferentie keken 3,8 miljoen Nederlanders, 1,1 miljoen Vlamingen en 0,2 miljoen Platduitsers. De journalisten reageerden ook duidelijk opgewonden op dit nieuws en overschreeuwden elkaar in hun pogingen om Freak en Rudy nog meer vragen te stellen. Uiteindelijk nam Freak het woord: "Nog het volgende. We zullen geen oud werk spelen, vanwege het juridisch conflict met EMI dat nog steeds niet is opgelost. We zijn klaar voor een nieuwe start. Dat onze ex-collega's niet meedoen, tsja, aan ons heeft het niet gelegen. En nu... tot 12 april, vriendjes en vriendinnetjes!"
Big Ben was ondertussen in de Chevy gedoken, en via een zij-ingang spoten ze Artis uit. Nog geen tien tellen later werd de kinderboerderij vanuit een voor de ingang geparkeerde zwarte Porsche met een mitrailleur onder vuur genomen. De camera's, die op dat moment nog gewoon doordraaiden, lieten perfect zien hoe de paniek onder de pers uitbrak. Toen het geschut ophield en de persmensen voorzichtig overeind kwamen zagen ze op de plaats waar Freak en Rudy zoëven gezeten hadden een gapend zwart gat. Maar Freak en Rudy waren al op weg richting Nederdietse Niemandsland.
Bowood volgde op weg naar Artis alles over zijn autoradio. Net toen hij aankwam hoorde hij dat Freak, Rudy en Big Ben plotseling verdwenen waren. En toen brak het mitrailleursalvo los. Tegelijkertijd ging zijn pieper af.
"Bowood."
"Bowood, hier Nowood!"
"Nowood! Wat is er verdomme aan de hand? Waar zat je toch al die..."
"Luister, Bo. Ik leg het je allemaal nog wel eens uit. Beetje wilde tijd gehad. Doet er niet toe. Of wel. Anyway, Freak en Rudy rijden in een ouwe Chevy rond. Ze worden achtervolgd door een volkomen gek wijf dat ze wil vermoorden. Ze rijdt in een zwarte Porsche en is levensgevaarlijk."
"Goeiemorgen Nowood! Ik heb haar net een mitrailleur horen leegschieten."
"Shit. Ja, dat moet haar zijn. Luister. We moeten haar snel te pakken krijgen. Waar zit je nu?"
"Plantage Middenweg. Voor de deur bij Artis."
"OK Bo. Ik ben over 10 minuten bij je."
"Nowood?"
"Ja?"
"Hoe was ze?"
"Wacht maar tot je haar ziet. Dan snap je het wel."


 

20

Hier zitten we dan, beste lezer, u en ik samen, aan het begin van hoofdstuk 20, in het midden van de onontwarbare kluwen van dit verhaal. Het was een fijne trip die we hebben gemaakt om hier te komen. Maar waar ik bang voor was is geheel bewaarheid: ik zal mijn verhaal niet af kunnen maken.
Ik kan het nu niet te lang maken. Vergeef me, lezer, maar als u opgesloten in uw kelder zou zitten zou ook u niet direct op uw gemak een boek gaan zitten schrijven. Het is niet anders: Björkfrida rook onraad. Ze had me wel gezien, met mijn notebook onder de arm, de opvallend onopvallende journalist in de hofhouding van Freak en Rudy. En toen ik me dan vorige week terugtrok op het Friese platteland om de achtergronden van de glorieuze comeback van Freak en Rudy aan het papier toe te vertrouwen, toen stond ze na een aantal dagen voor de deur. Eergisteren, om precies te zijn.
Nee hoor, grof geweld had ze niet nodig om naar binnen te komen; ik ben ook maar van vlees en bloed. Ze had alleen maar wat geglimlacht in het warme licht van de ondergaande zon en gezegd dat ze razend benieuwd was naar wat ik over haar aan het schrijven was. Ik stond erbij als aan de grond genageld. Wat er sindsdien verder gebeurd is, ach, om Pete Nowood aan te halen: "Wacht maar tot je haar ziet. Dan snap je het wel."
Maar vanochtend werd ik wakker in deze kelder. De deur naar boven zat op slot. Ik hoorde het geluid van een koevoet die op een PC inslaat. Maar Björkfrida heeft buiten dit notebook en buiten deze diskette gerekend. Ter compensatie van de 18 hoofdstukken die nog hadden moeten volgen zal ik een aantal krantenartikelen in een enveloppe doen, en deze met de diskette ergens verbergen. Als iemand de enveloppe vindt, zal hij het adres van een uitgever erop zien staan. Die moet er dan maar een boek van maken.
Lezer,ik maak me geen illusies meer. Te horen aan de geluiden boven mijn hoofd is Björkfrida bezig stelselmatig mijn archief te slopen. En daarna kom ik aan de beurt. Moge het niet te lang duren.
Nog dit: als Droppie en Vlo het overleven schenk ik ze aan Albino, die zo goed met katten is.

Sjutske, ik heb altijd van je gehouden.

G.B. (Sjef) Dranghekke, 30 augustus 1994

*************************


 

KRANTENARTIKELEN

- ECHO, 23-3 1994:

AANSLAG IN ARTIS
* 10 JOURNALISTEN GEWOND
* DADER NOG VOORTVLUCHTIG
-door Geert F. DUYNSTEE-

AMSTERDAM, 23 maart 1994 - Vanuit een zwarte Porsche is gisteren met scherp geschoten op de kinderboerderij van Artis, waar op dat moment een persconferentie aan de gang was. Doel van de aanslag was de eliminatie van het duo FREAK en RUDY, bekend van de legendarische band De Put. Zij hadden de bijeenkomst georganiseerd om hun terugkeer in de showbiz aan te kondigen. Even voor de aanslag ontkwamen zij via een zijdeur. Over hun huidige verblijfplaats noch over de daders is ook maar iets bekend. (zie pag. 3, kolom 6)

*************************

- NRC Handelsblad, redactioneel, 24-3 1994:

Na Artis

CICERO ZEI HET al: "Mundus vult decipi." De mensen willen bedrogen worden. De gebeurtenissen in Artis hebben het gelijk van die stelling maar weer eens ondubbelzinnig aangetoond.
IN EEN WERELD VERGEVEN van bot geweld en vreugdeloze seks past een concept zoals lieden als Freak en Rudy dat hanteren als gegoten. Hun gedrag en hun imago spreken tot de verbeelding van miljoenen ontwortelden. Zodra deze nieuwe Goden hun mond open doen staan hele contingenten, zichzelf met een afschuwwekkend woord 'massamedia' noemend, klaar om de wereld kond te doen van de pseudo-orakelachtige kwaliteiten van het tweetal. En de wereld luistert, altijd hongerig naar meer.
WE MOETEN EN MOGEN dit de beide lieden niet kwalijk nemen. Laten we ze prijzen dat ze sinds Artis uit beeld verdwenen zijn. Eerder zouden we eens bij onszelf te rade moeten gaan. In dat verband is het een moedige stap geweest van Procureur-Generaal Veraert om, in samenspraak met de Ministers van Justitie en Binnenlandse Zaken alsmede B&W van de stadsprovincie Amsterdam, het geplande concert van beide lieden in het Vondelpark te verbieden. Dat dit besluit pas tot stand kwam na kamervragen van G. Schutte (GPV) is overigens veelzeggend.
"WIE RADBRAAKT HIER een vlinder", zo vroeg William Rees-Mogg zich af in The Times in het jaar 1967, toen enige leden van de Rolling Stones wegens vermeend drugsgebruik werden voorgeleid. Die onschuldige tijden zijn voorgoed voorbij. De vlinders van toen zijn veranderd in bloeddorstige monsters. En er lijkt meer voor nodig dan een goedwillende maar gebrekkig functionerende PG met een falend rechercheteam om taferelen als die van afgelopen donderdag te stoppen. Desnoods tegen de wil van de samenleving in.

*****************************

-De Telegraaf, pagina Privé, 29 maart 1994:

Zangeres Willeke Alweerniet geeft op;
FREAK EN RUDY NAAR IJSLAND!

Naar pas gisteravond laat bekend is gemaakt zal niet WILLEKE ALWEERNIET onze nationale driekleur hooghouden op het 82e Eurovisie Songfestival, maar zal het met schandalen omringde duo FREAK & RUDY op 12 april afreizen naar het GEYSERPÅLÅS, in het IJslandse Kleflavik.
WILLEKE klonk gisteren zeer geëmotioneerd toen ze EXCLUSIEF voor deze krant dit schokkende nieuws bekendmaakte. "Ik kon de gedachte dat ik voor de derde keer op rij gediskwalificeerd zou worden niet uit mijn hoofd zetten. Het werd een ware KWELLING voor me. Maar nu ik het besluit genomen heb te stoppen voel ik het als een opluchting. Al maanden liep ik met het idee rond."
Haar besluit betekent wel een fikse streep door de rekening van haar achtergrondkoortje "Het Trijengel", dat gehoopt had in IJsland internationaal door te breken. "Jaren van voorbereiding zijn voor niets geweest", zo verzuchtte PAVLOVA DE DADADA voor deze krant telefonisch. De overige leden van het Trijengel, SANDRITA PELLENBERG en ANNA-MARIA DUIZENDBERG, waren niet voor commentaar bereikbaar.
Zo krijgen FREAK en RUDY alsnog hun kans zich te bewijzen. Dat dat gebeurt op een evenement waar geen Nederlander zich sinds Willeke's pogingen meer voor interesseert is niet geheel toevallig. Volgens betrouwbare bronnen durft geen enkele zichzelf respecterende artiest meer aan het SONGFESTIVAL mee te doen.
Impresario KAREL ISCHIAZ, ex-producer van DE PUT: "Het was een heidens karwei de jongens te pakken te krijgen. En er was haast bij nadat ook WILLEM DUYN had geweigerd. Gelukkig ken ik hun manager, BIG BEN TRUCKING DRIVER, nog van vroeger. Toen ik hem eenmaal aan de lijn had, bleek het een fluitje van een cent."
BIG BEN wil desgevraagd alleen kwijt dat FREAK en RUDY zich om veiligheidsredenen in de aanloop naar het SONGFESTIVAL niet in de publiciteit zullen vertonen, maar dat hard wordt gewerkt aan het liedje "Dit is mijn land". Naar verluidt onderhouden ze contact met het METROPOLE ORKEST o.l.v. ROGIER VAN OTTERLO via een open telefoonlijn.
Laten we de zonden van het verleden vergeten, en laten we hopen dat FREAK en RUDY ons land op waardige wijze vertegenwoordigen. SUCCES, jongens!

**********************

- De Telegraaf, 8 april 1994:

Inspecteur Nowood op non-actief

AMSTERDAM, 8 april - De Amsterdamse politiewoordvoerder K. Wilting heeft gisteren bekendgemaakt dat inspecteur Pete Nowood, succesvol narcotica-speurder, tot nader orde op non-actief is gesteld. Gevraagd naar de reden gaf men 'persoonlijke problemen' op.
Collega's en journalisten die recentelijk met Nowood zijn omgegaan noemen unaniem zijn afwezige houding die resulteerde in een paar grote fouten. Zo schijnt Nowood kort voor de aanslag in Artis in de gelegenheid te zijn geweest deze te verijdelen, maar verzuimde hij in te grijpen.
Pete Nowood is naar IJsland afgereisd. Hij is niet voor commentaar bereikbaar.

***************************

- De Volkskrant, 8 april 1994:

Rotterdamse 'Cabriogate' laat koppen rollen

ROTTERDAM, 8 april - Gisteren heeft het rechercheteam opererend onder Procureur Generaal Veraert twee nieuwe verdachten gearresteerd in de zaak die bekend staat onder de naam 'Cabriogate'. Het gaat om twee mensen met landelijke bekendheid.
De beide arrestanten zijn Albino A., topdesigner, en Judy B., topmodel. Beiden zijn recentelijk veelvuldig gesignaleerd in verschillende types sportwagens. Tot nu toe hebben alle arrestanten met elkaar gemeen dat ze een Mercedes Cabrio in hun bezit hebben die hen in het afgelopen halfjaar is geschonken door de hoofdverdachte in deze zaak, Mercedes-dealer John van D.. In welke verhouding de beide arrestanten tot Van D. staan moet nog blijken. Inspecteur D. Bowood wilde geen nadere mededelingen over de zaak doen.
'Cabriogate' is gaan rollen toen medeverdachte Wim G. werd opgepakt bij een pascontrole op vliegveld Zestienhoven. G. kwam toen met informatie die leidde tot een stroom vam arrestaties in de Rotterdamse zakenwereld, waarvan het einde voorlopig nog niet in zicht is.

***************************

-Cosmopolitan, Nederlandse editie - maart 1994:

WHAT YOU SHOULD KNOW ABOUT DATE SHARING BUT WERE AFRAID TO ASK
-door M.A. Boddaert-



 

Of je het nu leuk vindt of niet: het HIV-virus is er. En zeg nou zelf, is seks nog zo leuk als vroeger? Telkens als je een beetje opgewonden raakt moet dat vreselijke rubber er weer om..... En als er iets dodelijkers is voor geilheid dan is het wel dat openen van die zilverkleurige verpakking. De tijd van bedhoppen is over!!
Bovendien heb je als vrouw van de nineties al helemaal geen tijd voor die flauwekul: elke keer opnieuw uitleggen wat je favoriete plekje is, hoe je je ei in de morgen wilt hebben, dat je je jus alleen drinkt als het vers geperst is... Gelukkig hebben de nineties nu een alternatieve relatievorm opgeleverd die het goed doet in de kringen van de drukbezette zakenvrouw. De naam: date-sharing!
De inhoud: je doet alles met je minnaar, behalve de seks. Aan het eind van de avond duik je het bed in met... je eigen partner. Je bedriegt hem met alles behalve dat ene: dat spaart tijd, energie en vooral veel van die eindeloze telefoongesprekken die je vroeger met je ex moest voeren.
Date sharing is momenteel hot in kringen van de jonge zelfbewuste vrouwen van nu!!

Een voorbeeld van een avondje date sharing: eerst ga je eten en je vertelt hem allerlei intimiteiten die je normaal pas vertelt nadat je het gedaan hebt. Dan ga je samen naar de bios - waar je de film ook eens kunt zien omdat zijn handen niet langzaam onder jouw rokje glijden - en vervolgens ga je naar de kroeg, waar je samen de kroegtijger gaat uithangen. Het your-place-or-mine probleem bestaat niet meer: opgeruimd levert hij je thuis af en gaat daarna terug naar de kroeg om echt dronken te worden.

Het Amerikaanse Vanity Fair liet onlangs onder 50.000 vrouwen bepalen wie zij de ideale date-sharing partner vonden. Tot onze verrassing stond achter Jack Nicholson op nr. 2 onze eigen vaderlandse Freak, ver voor mannen als Richard Gere en John Denver. De voormalige zanger van de band De Put - die onlangs eindelijk ook in Amerika doorbrak met het samen met U2's Bono gezongen duet 'Two Bottles of Whiskey' - was de verrassing van de verkiezing. Reden voor ons om wat meer aandacht te schenken aan dit fenomeen.

Helaas was het niet mogelijk om Freak zelf te interviewen, omdat hij momenteel in de Bijlmerbajes verblijft. Maar omdat je date sharing altijd met iemand doet, besloot de Cosmo-redactie dan maar haar toevlucht te nemen tot een voormalige date sharing partner van Freak. Gelukkig vonden we Essie te Tanawa de mezzo-sopraan die momenteel over de toppen van het succes gaat met haar vertolking van Madame Butterfly in de gelijknamige opera, bereid te praten over Freak. Vorig jaar bracht zij 12 avonden en nachten (!) date-sharend door met Freak. Desgevraagd zei zij over Freak: "...ik ben de ideale vrouw voor date-sharing; m'n partner is een saaie oude kerel, maar wel waanzinnig goed in bed. Hij is eigenlijk te sloom om er iets van te zeggen."
Over de eerste keer: "Na een concert in de Met (Metrohall-Cosmo) zat ik uit te rusten in het Americain. Opeens stond Freak daar met een bos rozen - die had hij gekregen omdat hij net voor dove kinderen had opgetreden. Hij vroeg of hij bij me aan tafel kon komen zitten, en vertelde daarna alerlei grappige verhalen. Ik moest zo giechelen...
Over het ontmoeten: "Wat ik heerlijk vind om te doen is wanneer Freak het café binnenkomt de bar opspringen en dan grommend als een tijger naar hem toe kruipen. Hij zingt dan ondertussen 'The Eye Of The Tiger' en zet kaviaar voor me klaar in een bakje waar POES op staat..."
Over andere mannen: "...andere mannen kunnen nooit van me afblijven. Freak is een uitzondering, een echte heer. eigenlijk is hij tegelijkertijd de enige man in m'n leven..."

Ook sociologisch is date-sharing een interessant fenomeen. De aan de UVA verbonden sociologe S. Pellegrom zegt hierover: "De tijd van de wisselende contacten ligt gelukkig achter ons. Nu wil elke vrouw haar eigen Freak. Grappig, charmant en precies zo lelijk dat zij mooi naast hem uitkomt. Freak is het sekssymbool van de nineties, zoals Madonna dat 10 jaar eerder was. Ik denk dat ik flauw zou vallen als hij een restaurant binnenkomt."
Een meer nuchtere benadering kent de eindredactrice van Opzij, mevr. A. Smit. "Welbeschouwd is Freak een fase in het afstand nemen van het mannelijke als maatschappelijke norm. Dankzij spermabanken en reageerbuizen hebben wij de komende 1000 jaar geen zak meer nodig. Freaks populariteit is een uiting van ons nieuwe zelfrespect."

Deze zeer academische visie wordt niet gedeeld door de Amsterdamse marktkoopman D. Breuker: "De FREAK! artikelen vliegen de deur uit. Vrouwen van alle leeftijden zijn gek op de FREAK!-badhanddoeken,, FREAK!-wasverzachter en de FREAK!-ondermodelijn. FREAK! is het beste wat me in jaren is overkomen."
Een heel andere visie op Freak heeft de Amsterdamse rechercheur P. Nowood. In haar biografie 'No wood like Nowood' tekent C.C. Top zijn woorden aldus op: "Sekssymbool? Freak? Toen ik hem van z'n bed lichtte zaten z'n neusgaten vol coke. En dat seksloze, dat is alleen maar image-building. In z'n bed lagen een paar verdomd lekkere wijven, dat wist ik zeker! En die lagen daar niet voor de sociale flauwekul! (...) Wijven hebben geen verstand van mannen. In plaats van zo'n verlopen popster kennen ze toch beter een topcop nemen. Al die training en conditie komt toch ook in bed van pas..."

Het is duidelijk: vrouwen zijn klaar voor de nieuwe man. Maar of de oude man al klaar is voor de nieuwe man blijft voorlopig het grote probleem.

***************************

- De Telegraaf, 10 april 1994:

TWEEDE AANSLAG OP DUO IN TWEE WEKEN
FREAK EN RUDY AAN DOOD ONTSNAPT

IJSLAND, 10 april - De explosie die gisteren in het centrum van Kleflavik voor een enorme ravage heeft gezorgd bleek gericht op de beide Nederlandse deelnemers aan het Songfestival dat hier overmorgen plaatsvindt, FREAK en RUDY.
Het duo repeteerde de hele dag in een kelder van een Eskimo-bar. Rond het middaguur, juist toen zij even de hoek om waren om te lunchen maakte een enorme knal een einde aan de bar, kelder incluis. Omdat het pand op dat moment verlaten was vielen er geen slachtoffers. Niemand heeft de verantwoordelijkheid voor de aanslag opgeëist. Van de daders ontbreekt elk spoor.
De eigenaar van de bar, Afte Versumomni, reageerde geschokt: "Dat de eerste bomexplosie in meer dan 100 jaar op IJsland uitgerekend mijn bar moest treffen. En ik wist niet eens dat er beneden gerepeteerd werd!"
Rudy noch Freak was bereikbaar voor commentaar. Big Ben, hun manager, had dat des te meer. Hij hekelde het lakse politie-optreden: "Het is duidelijk dat iemand het op ons gemunt heeft, maar de politie lijkt daar niet zo mee te zitten. Als ze je te pakken willen nemen zijn ze zo actief als de neten, maar nu ze ons bescherming zouden moeten geven zijn ze in geen velden of wegen te bekennen."
Saillant detail is overigens dat de geschorste inspecteur Nowood ook al enige tijd in hetzelfde Kleflavik verblijft. Hij is echter al dagen onvindbaar. Nowood zou niet vrijuit zijn gegaan bij de eerdere aanslag op Freak en Rudy in Artis.
De IJslandse politie onderzoekt een mogelijk verband met die aanslag eind vorige maand, toen Freak en Rudy ook al aan de dood ontsnapten. Hierbij werkt zij samen met het Amsterdamse rechercheteam van onder leiding van inspecteur Bowood. Rond het Songfestival waren reeds extreme veiligheidsmaatregelen van kracht, die nu nog verder zullen worden verscherpt.

*****************************

- Persbericht Reuter, 11 april 1994:

Emotionele Oproep via BBC
PRINSES DIANA OP DE BRES VOOR FREAK EN RUDY

LONDEN (Reuter), 11 april - In een actie zonder precedent heeft Prinses Diana gisteren een verklaring uitgegeven waarin zij reageert op de toenemende gewelddadigheden in de showbiz, met name de aanslagen op het Nederlandse duo Freak en Rudy. De volledige tekst van de verklaring luidt:

"In een wereld waarin al zoveel wordt gemoord en geplunderd, vraag ik mij af waarom wij nu ook niet meer de zelfbeheersing kunnen opbrengen om de mensen die ons plezier en ontspanning verschaffen met rust te laten. De jongste aanslagen in Arti (sic!) Amsterdam en op IJsland zijn treurige voorbeelden van deze degeneratie.
Ik roep de daders op zich te bezinnen en ik wens de artiesten in kwestie veel moed en succes toe."
In een reactie op deze verklaring zegt Buckingham Palace zich te distantiëren "van wat Diana zoal persoonlijk bezighoudt". De Engelse boulevardpers constateert unisono dat de prinses "waarschijnlijk geheel kierewiet geworden is". Een petitie, ondertekend door alle Songfestival-deelnemers behalve Freak en Rudy, spreekt van "beïnvloeding van de jury".
Opvallend genoeg kwam er later op de dag een aanvullende verklaring van de vrouwen van Rudy en Big Ben Trucking Driver (manager van De Put), die hiermee voor het eerst in de openbaarheid traden. Deze twee dames, Vasiliki Polyglykoula en Estella diTania, zijn in de IJslandse territoriale wateren gesignaleerd in een Griekse Flying Dolphin. Aan boord verklaarden zij: "Als ze hun liedje gezongen hebben, nemen we ze weer mee naar huis. Het speelkwartier heeft nu lang genoeg geduurd."
Overigens lijkt de deelname van de Put aan het Songfestival een ware opleving in het ingesukkelde evenement te veroorzaken; op heel IJsland is geen kamer meer te krijgen. Ondanks de bittere kou slapen de fans, van wie vele nog geen kaartjes hebben weten te bemachtigen, buiten in de vrieskou.

******************

- De Telegraaf, 13-4 1994:

WINNAARS!
Freak en Rudy slepen hoofdprijs Eurovisie weg

KLEFLAVIK (IJsland), 13 april - Eindelijk! 43 jaar na het liedje 'Bim-Bam-Bom, Dikkie-dikkie Dom' heeft Europa weer een Nederlandse winnaar van haar Songfestival. Een gepassioneerde uitvoering van 'Dit is mijn Land' behaalde 3 punten meer dan het Cypriotische 'I Nisos Mas Megalo Nisos'.
Het optreden van Freak en Rudy zorgde letterlijk en figuurlijk voor vuurwerk: halverwege het nummer explodeerde de gitaar van Rudy, die hij op dat moment net boven zijn hoofd zwaaide. Het publiek reageerde extatisch. Hoewel het duo onverstoorbaar doorzong bleef het na afloop volhouden dat de spectaculaire knal ook voor hen als een verrassing was gekomen. Dat mag misschien ook blijken uit de lichte verwondingen die het duo opliep.
Ook viel vlak voor de opkomst van het duo het verwarmingssysteem uit. Direct drong de bijtende kou het gebouw binnen. Gelukkig bleken er winterkleren voorhanden in de kleedkamer, zodat onze jongens met ijsmutsen en schaatsen een flitsende entree maakten.
Het songfestival werd in meer dan 76 landen bekeken door ruim 863 miljoen mensen. In Nederland kreeg het een waarderingscijfer van 8,2, hoger nog dan de laatste uitzending van Love Letters. (zie verder pag. 2 kolom 1)

***********************


 

Vrij Nederland, 16-4 1994:

*DOSSIER*

WAAROM FREAK EN RUDY ACHTER
SLOT EN GRENDEL MOESTEN.

Zelden zullen artiesten de media zo hebben beziggehouden als de jongens van De Put dat de afgelopen dagen hebben gedaan. Binnen 48 uur presteerden ze het om het Eurovisie Songfestival te winnen, een platencontract met een voorschot van 2 miljoen gulden contant te tekenen, de toppen van de hitlijsten te heroveren en uiteindelijk.... in de bajes te belanden. Hoog tijd dus voor een reconstructie.

Sleutelfiguur in de arrestatie van Freak en Rudy, maandagochtend 8.06 uur op het Pieter Doelmanplein te Alphen aanden Rijn, is hun ex-rector Arry L., die op dit moment vastzit voor het voor miljoenen oplichten van de verzekering, alsook voor het oplichten van Freak en Rudy. De zaak Arry L. liep al enige tijd. Hij werd min of meer bij toeval gearresteerd toen de politie op 9 maart jl. een inval deed in het hoofdstedelijke sigarenmagazijn van Eric B., die verdacht wordt van betrokkenheid bij de internationale poederhandel. Bij de inval bleek B. in het gezelschap te verkeren van Arry L. Volgens een anonieme politiebron werd L. op dat moment al verdacht van betrokkenheid bij de verwoesting van de College Hall.
Een streep door de rekening van de recherche was dat Arry op dag 1 in de bajes een toeval kreeg, die hem wekenlang in een gesloten verpleegafdeling aan zijn bed gekluisterd hield. Omdat Eric B. noodgedwongen moest worden vrijgelaten hangende zijn proces, leek de politie weinig kans te maken; harde bewijzen had zij immers niet in handen.
Volgens onze informant begon het balletje te rollen toen afgelopen zaterdagavond het verplegend personeel op Arry's afdeling naar het Songfestival keek. Toen duidelijk werd dat Freak en Rudy de nek-aan-nek race met Cyprus zouden gaan winnen bespeurde een wakkere broeder een verandering in het gedrag van Arry. De informant: "Het schijnt dat zijn nasale oergeluiden overgingen in een tevreden soort binnensmonds gesputter, en dat zijn linkerduim en linkerwijsvinger manisch tegen elkaar aan begonnen te wrijven.
Inspecteur Bowood was direct ter plaatse. Hij was de man die altijd had volgehouden dat ze de lijn-Arry verder moesten onderzoeken. Nu had hij zijn kans; collega Nowood zat in IJsland met groot verlof, en Arry had nog geen advocaat. De ervaren Bowood had weinig moeite door het masker van de verdachte heen te prikken. Diezelfde nacht werd Eric B. voor de tweede keer van zijn bed gelicht, dat hij overigens deelde met een buizerdachtig meisje. Toen Eric B. begreep dat Arry was doorgeslagen kwam een stroom van bekentenissen op gang die leidde tot arrestaties in Medellin, Laos en Alonissos.
Deze bekentenissen zorgden ervoor dat de politie eindelijk het materiaal in handen had waarmee ze Freak en Rudy konden arresteren. Met name de bewijslast die op Alonissos tegen Rudy werd gevonden, het enige ex-Putlid dat altijd buiten de cel had kunnen blijven, moet het rechercheteam veel goed hebben gedaan. Toch hield Bowood de arrestatiebevelen tegen Freak en Rudy nog even in zijn zax. De reden was simpel genoeg: op dat moment voeren beide verdachten in de Flying Dolphin van Rudy's vrouw van Kleflavik richting sluizen van IJmuiden. Aan boord was een enorm feest aan de gang, in aanwezigheid van tientallen bekendheden. Volgens een anonieme bediende aan boord had het feest iets weg van een "grote verzoening". Als we die opmerking in verband brengen met enkele van de aanwezigen is dat op z'n minst interessant te noemen: Big Ben Trucking Driver, Estella diTania, Vasiliki Polyglykoula, Truus en Willem van Hanegem bevonden zich onder de opvarenden. Alleen hun aanwezigheid al bemoeilijkte een arrestatie. Daarbij werd de Flying Dolphin omringd door drie boten bemand met paparazzi-fotografen, die vergeefs trachtten een glimp op te vangen van wat er zich aan boord van de Dolphin afspeelde.
Precairder nog was de aanwezigheid van een persoon van koninklijke bloede op de boot. Nadat zij het Songfestival incognito had opgeluisterd ging ze in het gezelschap van de feestvierders direct na afloop aan boord. Haar gedrag aan boord gaf volgens de bediende genoeg stof tot schrijven; een arrestatie in haar bijzijn zou voor onnoemelijk veel problemen zorgen. Na waarschuwingen van Buitenlandse Zaken aangaande de toch al moeizame betrekkingen met het Verenigd Koninkrijk besloot het rechercheteam, dat in die kleine uurtjes onder leiding stond van de onvermoeibare Procureur Generaal Veraert, af te wachten tot beide verdachten in Nederland zouden arriveren.
In die 33 uur durende overtocht mixten Freak en Rudy, samen met hun impresario en producer van weleer Karel Ischiaz, de finale versie van het succesnummer waarmee ze zojuist het Songfestival hadden gewonnen: "Dit is mijn land". Terwijl Freak bezig was met de Friese versie hing Rudy aan de lijn met verschillende platenmaatschappijen. Sony-baas Tony Mottola vloog ten slotte over naar IJmuiden, waar hij per helicopter aan boord werd gebracht van de naderende Dolphin. Volgens dezelfde bediende had hij een bedrag met zes nullen aan contanten in een attachékoffertje. Even later verliet hij de boot weer, met in zijn bezit de mastertape van het nummer waarvan er op dat moment wereldwijd al zo'n slordige 4 miljoen besteld waren.
Maandagochend 05.09 uur voer de Dolphin het Noordzeekanaal binnen en zette via de Amstel, de Drecht en het Aarkanaal koers richting Alphen aan den Rijn. Omdat het niet duidelijk was of het blauwe bloed zich nog aan boord bevond kon de politie niets anders doen dan wachten. Toch deden er zich verscheidene gelegenheden voor om Freak en Rudy te arresteren: in het Amsterdamse havengebied deden ze een snelle fotosessie met Big Ben; in het Amstel Hotel sprongen ze de boot uit om de Pinochet-vleugel voor de komende twee maanden te boeken, waarbij ze alleen betrapt werden door een wakkere fotograaf. De politie hield zich bij beide gelegenheden slapende.
Niemand begreep waarom de boot koers zette naar Alphen aan den Rijn. Maar dat zou ter plaatse snel duidelijk worden. In Alphen aangekomen werd de Dolphin eerst afgemeerd bij het terrein waar vroeger de College Hall stond. Bedroefd namen Freak en Rudy kennis van de ruïne waar zij eens triomfen hadden gevierd. Een ooggetuige, de wakkere fotograaf Walter Santa Planija, hoorde Freak tegen Rudy zeggen: "En nou het geld deponeren, dan zal de College Hall hier herrijzen. De fotograaf verbaasde zich hier nogal over; wisten ze dan niet dat buiten de stad aan een prachtige nieuwe College Hall wordt gebouwd?
Verder ging het met de boot, tot aan de Alphense brug, vanwaar het nog geen honderd meter lopen is naar de ABN-bank, midden in het dorpse Alphense centrumpje. Om 8.01 uur gingen Freak en Rudy er met het attachékoffertje naar binnen. Om 8.04 uur deponeerden ze daar het bedrag van 2 miljoen guldens aan contanten op de rekening van de Stichting ter Behartiging der Belangen van Oudcalvinistische Tucht op de Bijbel-belt. Twee minuten later kwamen ze het bankgebouw uit. Voor ze het goed en wel op een lopen hadden kunnen zetten werden ze gearresteerd door rechercheur Bowood.

Dat de rekeninghouder van de Stichting die zojuist twee miljoen gulden rijker was geworden Arry L. heette, dat bleek tijdens het verhoor aan beide verdachten bekend. Waar ze nogal heftig op reageerden was de naam van de mede-rekeninghouder: Eric B.. Een verpletterende indruk maakte voorts de mededeling dat na de verwoesting van de College Hall de verzekering netjes had uitbetaald, en dat even buiten Alphen een nieuwe College Hall verrijst.
Nu werd ook de rol van Arry L. in het geheel duidelijk. Zijn plan had er op papier prachtig uitgezien: alles was er op gericht om weer rector te worden van een smetteloze College Hall, en om en passant De Put, aanstichters van zoveel kwaad voor zijn gebouw, een hak te zetten. In dat laatste was hij zonder meer geslaagd: Freak en Rudy hadden een nobele taak voor zich gezien: het redden van hun oude school. Tegelijk gaf het ze een motief in handen zich weer op het glibberige pad van het stardom te begeven, iets wat ze overduidelijk nog niet verleerd bleken.
In zijn eerste doel slaagde Arry echter niet. Bij de explosie die de College Hall verwoestte werd hij gesignaleerd, en later beging hij de stommiteit door zich in het gezelschap van Eric B. te begeven. Opzet van Eric en Arry was om Freak het "College Hall-fortuin" op criminele wijze bij elkaar te laten krijgen, en het vervolgens in eigen zak te steken. Dat het uiteindelijk anders is gelopen is te wijten aan het toeval. Of was het misschien toch de Voorzienigheid die Freak en Rudy samenbracht op Alonissos?

Wat er ook van zij, het ziet er niet naar uit dat beide heren op korte termijn vrijkomen. Freak heeft als recidivist heel wat uit te leggen: nog op de dag van zijn vrijlating liet hij zich in met een internationaal poederkartel. Bovendien heeft hij reclasseringsambtenaar Josti Bierop dagenlang voor niks laten wachten. Voor Rudy ziet het er zo mogelijk nog donkerder uit. Zijn poederactiviteiten in Alonissos lijken nog maar het topje van zijn ijsberg aan criminele daden.
Zo zit dit land opgescheept met twee bajesklanten die verantwoordelijk zijn voor de bestverkopende single van het moment. Freak en Rudy's comeback heeft niet al te lang mogen duren. Maar glorieus was hij wel. (RF)

*********************************


De Put zit nog altijd in het gevang. Deze foto stamt uit 2002: creatieve therapie, Bijlmerbajes. 

- ECHO, 20 april:

CD VIA U-BOCHT OP ONZE MARKT
PUT-REUNIE IN BAJES
-door Geert Duynstee-

AMSTERDAM, 20 april 1994 - Wat niemand meer voor mogelijk had gehouden is dan toch gebeurd: De Put heeft gisteren haar comeback-CD gelanceerd, met de mysterieuze titel "Uitgeput". Dat moet met een korreltje zout worden genomen, want het betreft hier 15 gloednieuwe nummers.
Maar wacht even, zult u zeggen. De Put? En Freak en Rudy zijn net het gevang in gegaan! En hun herenigingspoging met The General en Albino was toch mislukt? Allemaal waar, maar de ironie wil dat het juist de speurzin van onze rechercheurs is geweest die alle vier de leden in dezelfde gevangenis deed belanden, de penitentiaire inrichting Bijlmermeer, beter bekend als Bijlmerbajes.

-Ongelooflijk-

Volgens het hoofd Creatieve Therapie was het op de tweede bajesdag van Freak en Rudy al raak. "Het was ongelooflijk; ze kwamen het lokaal binnen en stonden oog in oog met Albino en The General. Er werd niet veel gezegd; als op commando doken ze gevieren de muziekhoek in. Met het taperecordertje waarmee ik normaal gesproken de voortgangsgesprekken opneem begonnen ze in het wilde weg nummers op te nemen. Na twee uur was het tijd om te luchten, maar Albino snauwde me toe: 'Kop dicht, man! Zie je niet dat we belangrijker dingen te doen hebben!' Ik heb nog overlegd met de leiding, waarbij ik er op aandrong ze vooral door te laten gaan. Zo vaak gebeurt het immers niet dat gedetineerden al bij les 1 de cursus succesvol afsluiten."

-Bizar-

Bizar is het verhaal hoe de CD nog geen drie dagen erna overal in Nederland in de winkels lag. Dit vernemen we van trucker en manager van de jongens, Big Ben Trucking Driver: "Toen ik op visite kwam bij de jongens stopte Freak direct een cassette in mijn linkerwang. Hij beet me toe geen tijd te verliezen. Onderwijl had Rudy een opgerold briefje in mijn rechterneusgat geduwd met daarop de credits van hun nieuwe nummers. Typisch Rudy, altijd bang dat zijn naam niet vermeld wordt. Ook stond er een adres bij in Hannover. Daar ben ik direct heengereden. Bij aankomst bleek het te gaan om de hoofdvestiging van Polygram."
Big Ben verloor geen tijd: hij verschafte zich toegang tot de directeurskamer, stevende af op diens stereotoren en liet de tape rollen. Binnen vijf minuten was de deal gesloten. Polygram huurde honderd zwartwerkers in en liet de machines dag en nacht draaien. Daarna kwam een konvooi van dertig trucks achter Big Ben aan, ter distributie van de CD "Uitgeput".

-Hype-

Het is duidelijk dat Polygram zo snel mogelijk wilde inhaken op de hype rond Freak en Rudy. Daar lijken ze gezien de eerste verkoopcijfers redelijk in geslaagd te zijn. Gevraagd aan Big Ben naar de toekomstplannen van de band antwoordt hij: "Tja. Toernees zitten er voorlopig even niet in. Maar de jongens hebben het verder prima naar hun zin daar. Ze musiceren elke dag samen. Als ik wil breng ik morgen al de volgende plaat uit."


Freak met journalist Geert Duynstee, luchtplaats Bijlmerbajes, 2000 

*********************************

- Oor, 25 april 1994:


DE PUT - Uitgeput (Polygram FT5 775T5) Waardering: *****

Over deze schijf kunnen we kort zijn. METEEN kopen. Vooral NIET laten liggen. En waarom dan wel, durft u nog te vragen! Vanaf het eerste nummer (het instrumentaaltje 'Bajes Blues') tot het laatste (de ballade 'Tranen achter Tralies') bezingt De Put hun nieuwe status: die van bajesklant. De opnamekwaliteit is op z'n zachtst gezegd dubieus, nummers worden halverwege afgebroken en op de achtergrond zijn voortdurend hinderlijke geluiden hoorbaar, met name de dichtslaande celdeuren. Maar wat een leed! Wat een doorgroefde ellende! Door de CD zo rudimentair te produceren ontstaat een levensecht, knauwend beeld van de troosteloosheid van de bajes. Luister hoe Freak jankt op 'Froukje van de Vrouwenvleugel'en 'De Worst (Die Jij Voor Mijn Neus Hing)', terwijl Rudy met een treurig stemmende (en treurig gestemde) accordeocipède de scheuren in het plafond fietst in 'Pom Pom Pom Pe Dom (Hartenbreker)', dat een refrein heeft met een hoge meezingfactor: "Eens was woensdag wasdag, maar nu is woensdag klaverjasdag". Albino maakt zijn zangdebuut in 'Zuurkool Met Spijt', en plotseling heeft Tom Waits er een concurrent bij. The General toont zich nog altijd de muzikale backbone van de band, met name in de meedeiners "Ach Cipier, Doet Mij Een Neutje" en "Hij was maar een matennaaier". Dit is De Put die zichzelf heruitvindt. Tien jaar ouder, tien jaar doorleefder, blijken het plotseling muzikanten die de kunst van het weglaten volledig beheersen. Het nummer 'Het Zwarte Gat' is daar het beste voorbeeld van: het bestaat uit een eindeloos lang aangehouden Mineur-akkoord, vermengd met enige asyncope atonalen uit Rudy's keel.
De Put is terug, of ze nou in de bajes zitten of niet. Voor hun artistieke ontwikkeling is het nog maar de vraag of een vervroegde invrijheidsstelling wenselijk is. Wat mij betreft in elk geval niet. Een CD als deze hoor je namelijk maar eens in je leven.
BERT VAN DE KAMP


Creatieve therapie, Bijlmerbajes 2002 


********************************



- Nieuwe Revu, juni 1994:

'No Wood like Nowood'
SCHOKKENDE BIOGRAFIE EX-INSPECTEUR
C.C. Top - No Wood like Nowood (Faber & Faber), paperback ¦ 24,90

Herinnert u zich inspecteur Nowood nog? De man die zich een grote naam verwierf door samen met collega Bowood ontelbare gangsters het vuur na aan de schenen te leggen, en die na zijn schorsing van de aardbodem verdween? Dan is er nieuws voor u: Pete Nowood is een geperverteerde persoon, die zijn frustraties botviert op hulpeloze medeburgers. Althans, als we de geheimzinnige schrijfster mogen geloven die schuilgaat onder het pseudoniem C.C. Top.
In haar zojuist verschenen biografie over de bewierookte inspecteur die twee maanden geleden met groot verlof is gegaan concentreert C.C. zich vooral op die laatste, voor ons zo duistere maanden. Ze weet een zeer levensecht beeld te schetsen van de innerlijke worstelingen van deze topcop. Meer nog, ze beschrijft in het laatste hoofdstuk zeer expliciet de stormachtige verhouding die zich tussen de schrijfster en haar onderwerp ontwikkelde, waarbij de vonken van de pagina's af spatten.
Bij het dichtslaan van het boek vraag je je onwillekeurig af: wie is deze C.C. Top? Hoe verkreeg ze toegang tot een van de meest gestaalde mannen op aarde, en hoe kreeg ze Nowood zo gek om meerdere onthullingen te doen over o.a. de uitleveringen van Klaus Barbie en de meesterterrorist Carlos? En wat was haar rol bij de aanslagen in Artis en op Kleflavik, die ze tot in de details blijkt te kunnen beschrijven?
C.C. Top blijkt onvindbaar; haar laatste verblijfplaats op IJsland heeft ze enige tijd geleden verlaten. Ook bij haar uitgeverij, Faber & Faber in Londen, weet niemand iets van haar verblijfplaats af. Saillant detail is dat de uitgeverij opdracht kreeg het voorschot en het honorarium over te maken op een Liechtensteinse rekening ten name van... P. Nowood.
En Nowood zelf? Hij is voor het laatst gesignaleerd te Kleflavik, begin april. Een gecombineerde zoekactie van de IJslandse en Amsterdamse politie is onlangs gestaakt. Voor zijn leven wordt gevreesd.
Over deze zaken is het laatste woord nog niet gezegd. Voor wie bij wil blijven is dit boek sowieso een must. De grootste verdienste van C.C. is waarschijnlijk dat het aantal vragen dat het boek oproept de vele antwoorden die ze geeft nog weet te overtreffen. Kopen dus!

********************************

- Rijn en Gouwe, 23 augustus 1994:

Arry-song hitst menigte op
OPENING COLLEGE HALL EINDIGT IN TOTALE VERWOESTING

ALPHEN AAN DEN RIJN, 23 augustus - Een zwarte dag voor Alphen en omstreken: de College Hall, die beruchte naam uit het verleden die met de opening van zijn nieuwe onderkomen zou worden opgepoetst, is gisteren in een vlammenzee verdwenen die zijns gelijke niet kent in de Alphense historie.
Het had een feestelijke opening van het nieuwe schooljaar moeten worden. Met veel vertoon had burgemeester E. Moll eerder op de dag de nieuwe College Hall voor geopend verklaard, gelegen op het oude Archeon-terrein. Per monorail was hij komen aanzoeven en had lovende woorden gesproken over het nieuwe gebouw.
Moll wist angstvallig de grote schaduw te vermijden die over het nieuwe gebouw hing: de gevangenisstraf van 5 jaar die ex-rector Arry L. nog moet uitzitten, gecombineerd met de gigantische schadepost die is ontstaan door frauduleuze handelingen van diezelfde L.. Moll wist toch een vreugdevolle speech af te steken en droeg de sleutels van het gebouw over aan de nieuwe rector R. Hootsmans, die de duizenden leerlingen in de gelegenheid stelde het gebouw binnen te stormen.
Maar 's middags ging het alsnog mis, tijdens de als 'feestelijk' aangekondigde optredens van leerlingen. Twee vijftienjarige jongens, waarvan een voorzien van een gitaar, kondigden aan dat ze een nummer zouden gaan zingen met de titel "Oh Arry". Direct ontstond er beroering onder de voorste rijen, waar de Alphense notabelen hadden plaatsgenomen. Zodra beide jongens de scandaleuze tekst begonnen te zingen kwam er een golf van rumoer opzetten vanuit de achterste rijen, daar waar de leerlingen zaten. Er brak een geduw en gedrang uit, waarbij de voorste rijen tegen het podium werden gedrukt. De beide jongens konden hun optreden niet afmaken, omdat ze met asbakken en suikerklontjes werden weggekogeld.
In de chaos die volgde kon de inderhaast uitgerukte Alphense politie weinig uitrichten. De leerlingen leken zich plotseling bewust te worden van hun aantal en kracht en begonnen stelselmatig ruiten in te slaan en fikkies te stoken in het gebouw. De brandweer moest daarop lijdzaam toezien hoe het vuur zich snel verspreidde. Toen het duidelijk werd dat de vlammen niet te stoppen waren wisten de duizenden leerlingen en de notabelen zich in een grote paniek op tijd uit de voeten te maken Tegen de avond gebeurde het onvermijdelijke: de nieuwe College Hall, even tevoren nog het meest trotse schoolgebouw van Nederland, stortte in met een daverend geraas.
Dat er geen gewonden zijn gevallen mag een wonder heten. De schoolleiding beraadt zich nu op alternatieve lokaties om de lessen te beginnen. De twee vijftienjarige jongens hebben nog gisteren een platencontract getekend.

********************************


Anno 2005 heeft Rudy zich ontwikkeld tot een begenadigd gitarist. Helaas zijn het alleen de dikke muren van de Bijlmerbajes die meeluisteren... 

COLOFON

Scenario: Ben Albers/Ruard Wallis de Vries
Tekst: Ruard WdV (Hoofdstuk 18: Ben A/Ruard WdV. Cosmo-artikel: Ben A)
Zwart-wit foto's: Ben A

Met dank aan:

Tony Sanchez
Dan Aykroyd
John Belushi
Diana Spencer
Paul Verhoeven
Bob Dylan
Peter Nowood
Bruce Springsteen
Estella diTania
Judy Besselino
Vasiliki Polyglykoula
Geert Duynstee
Dan Bowood
Reuter Nederland
Amstel Hotel Intercontinental
- posted by Ruard @ 4:14 AM